Մասնագիտությամբ լրագրող, Ազգային ժողովի պատգամավոր Լենա Նազարյանը օրենսդիր մարմին մտավ այն համոզմունքով, որ նոր պաշտոնը իրեն կտա փոփոխություններ կատարելու հնարավություն: Իր գործունեության ու նախասիրությունների մասին Իրավաբան.net-ի «Կանայք օրենսդիրում» շարքի շրջանակում զրուցել ենք Լենա Նազարյանի հետ:
-Ինչու՞ որոշեցիք զբաղվել քաղաքականությամբ:
-Ես հավատացած եմ, որ եթե ուզում ես փոփոխություններ, ապա պետք է ստանձնես հանձնառություն՝ այդ փոփոխությունները իրականացնելու համար: Եթե մենք այլ մշակույթ ու սերնդափոխություն ենք ուզում, ապա պետք է գործենք: Բացի դրանից, ես եղել եմ ակտիվիստ, կազմակերպել եմ ցույցեր, բողոքի ակցիաներ ու պահ եկավ, երբ ես հասկացա, որ համակարգային որևէ փոփոխություն տեղի չի ունենում: Պաշտոնը ինձ տվեց այդ փոփոխությունները կատարելու հնարավորություն:
–Ըստ Ձեզ, խորհրդարան անցած «Ելք» խմբակցության կազմը արդարացնու՞մ է ընտրողի ակնկալիքները:
-Դեռ վաղ է խոսել դրա մասին, չորս ամիս է ընդամենը անցել: Բայց հավատացած եմ, որ բոլորն էլ միանշանակ տեսնում են, որ մեր ԱԺ-ի և Երևանի ավագանու խմբակցությունները շատ ակտիվ են աշխատում: Կարծում եմ, որ, օրինակ, փողոցների անվանափոխության հարցին սկզբում շատ բուռն ու հումորով վերաբերվեցին մարդիկ, բայց հետագայում նրանց վերաբերմունքը փոխվեց: Դա ինքնիշխանության հարց է: Մարդիկ սկզբում ասում էին՝ մենք ձեզ ընտրել ենք, որ փողոցնե՞ր անվանափոխեք, բայց երբ սկսեցին ցուցահանդեսներ փակել, բացվեց ռուսաց լեզվի հայեցակարգի հարցը, արդեն բոլորը հասկացան, որ փողոցների անվանափոխությունը այնքան էլ երկրորդական հարց չէ: Մենք օրակարգ ենք բերում շատ կարևոր հարցեր, որոնց մասին ոչ ոք չէր խոսի՝ մեզնից բացի:
-Արդյո՞ք բավարարում է Ձեզ հակակոռուպցիոն քայլերը մեր հանրապետությունում։
– Կարծում եմ, օրենսդրությունը կարելի է անվերջ բարեփոխել, ու օրենսդրությունը այդ ուղղությամբ գնում է: Բայց այստեղ կարևոր է մարդկանց ընկալումը, որը չի փոխվում: Ընկալումը կփոխվի այն դեպքում, երբ պատասխանատվության ենթարկվեն այն մարդիկ, որոնց ներգրավվածությունը փաստերով ապացուցված, և երբ նրանք կրեն իրենց պատիժը, ապա այդ դեպքում մարդիկ կմտածեն, որ ինչ-որ բան հնարավոր է փոխել:
-Ինչպե՞ս վերաբերվեց ընտանիքը՝ քաղաքականություն մտնելու Ձեր որոշմանը:
-Ես շատ բան փոխեցի իմ ընտանիքում: Մեծացել եմ բազմանդամ ընտանիքում: 1990-ականներին երբ Ղարաբաղյան շարժումը սկսեց, իմ ծնողները, ցավոք, շատ ծանրաբեռնված էին ընտանեկան հոգսերով և շատ չէին մասնակցում այդ ամենին, որովհետև ինչպես բոլոր ընտանիքներում, սոցիալական խնդիրներ առաջացան: Հետո, երբ ինքս սկսեցի հետաքրքրվել՝ ծնողներիս ուշադրությունը գրավեցի: Սկզբում չէին խրախուսում, բայց հետո իրենք էլ հուսալքությունը, անտարբերությունը մի կողմ դրեցին, և ավելի ընդգրկվեցին այս ամենում:
-Հե՞շտ է կնոջը ստիպել ԱԺ դահլիճում ներկա տղամարդկանց, որ լսեն ելույթդ։
-Կարևորը այնպես ներկայանալ, որպեսզի քեզ լուրջ ընդունեն: Եթե դու կարողանում ես ամբիոնից այնպիսի տեքստ ասել, որ մարդկանց մոտ վերապրում առաջանա, ապա չես մտահոգվում, թե ով է քեզ լսում, ով է հորանջում, ով է նստած: Իմ խոսակցությունը հանրության հետ է: Բացի դրանից, երբ ԱԺ-ի ամբիոնից խոսում ես՝ նստարանները չեն երևում:
-Ազգային ժողովի Ձեր ելույթներից կարելի է ենթադրել, որ բնավորությամբ հանգիստ ու հավասարակշռված մարդ եք: Դա օգնո՞ւմ է Ձեզ, թե՝ խանգարում:
-Դա ինձ մի քիչ խանգարում է, որովհետև ես բնավորությամբ ինտրովերտ եմ, իսկ ինտրովերտները, որպես կանոն, իրենց կարծիքը իրենց մեջ պահելու շատ մեծ մղում ունեն: Իսկապես ջանք եմ գործադրում խոսելու, կարծիքս պնդելու համար: Այն, ինչ խանգարելու է ինձ իմ բնավորության մեջ, ես միանշանակ փոխելու եմ:
-Ինչը՞ Ձեզ կարող է ստիպել հունից դուրս գալ:
Հունից ամեն դեպքում դուրս չեմ գալիս, բայց կարող եմ շատ կոշտ արձագանքել այն բոլոր դեպքերում, երբ կարծում եմ, որ անարդարություն է տեղի ունեցել այն մարդկանց հանդեպ, որոնց իրավունքները ես կոչված եմ պաշտպանելու:
-Ունե՞ք ընկերներ այլ կուսակցություններում: Քաղաքական հայացքների տարբերությունը չի՞ խանգարում:
-Շատ հանգիստ եմ շփվում մարդկանց հետ, բայց պարզ է, որ եթե նրանք արտահայտեն դիրքորոշում, որը ինձ համար անընդունելի է, ես միանշանակ կհայտնեմ դրա մասին: Բայց այլ կուսակցություններում ընկերներ չունեմ: Իմ ընկերները իմ կուսակցությունում են: Սկզբում գործընկերներ էին, հետո՝ ընկերներ:
-Մասնագիտությամբ լրագրող եք: Ո՞րն է այն կանոնը, ըստ Ձեզ, որը յուրաքանչյուր լրագրող պետք է պահպանի:
-Կարծում եմ՝ կարևորը բազմակարծություն է: Օբյեկտիվ լրատվամիջոց չի կարող լինել: Բոլոր ԶԼՄ-ները, բոլոր խմբագիրներն ու լրագրողները ունեն իրենց կարծիքը, բայց եթե նրանք պահպանեն բազմակարծության օրենքը, հնարավորություն տան իրենց նյութում ուրիշ կարծիքի ներկայություն, ապա այդ դեպքում կարծում եմ, որ լրագրողը լավ աշխատանք արած կլինի:
–Խոսենք Ձեր նախասիրությունների մասին։ Ֆեսբուքյան Ձեր էջից կարելի է ենթադրել, որ «Գահերի խաղը» հեռուստանովելի սիրահար եք, նաև ռոք երաժշտություն եք լսում։
-«Գահերի խաղը» հեռուստանովելից մի քանի մաս եմ նայել, բայց այնքան էլ չեմ հավանել: Դաժան տեսարաններն ինձ դուր չեկան: Բացի դրանից՝ ժամանակ էլ չունեմ:
Ռոք սիրում եմ լսել համերգների ժամանակ, միայն: Հատկապես բացօթյա համերգների ժամանակ: Հայաստանում այդպիսի առիթներ, ցավոք, շատ քիչ են լինում, իսկ ես ականջակալներ այնքան էլ չեմ սիրում: Համերգների ժամանակ ինձ դուր է գալիս մարդկանց ոգևորությունը, դրայվը, որը նրանք արտահայտում են: Այդ զգացողությունները երբեք չես կարող ստանալ պարզապես ականջակալներով երաժշտություն լսելով ու հատկապես ռոք երաժշտություն:
Հարցազրույցը` Եվգենյա Համբարձումյանի
Լուսանկարները՝ Ալեքսանդր Սարգսյանի
Նախագծի մտահաղացման հեղինակ` Կարեն Զադոյան
