«Կանայք՝ օրենսդիրում» շարքի շրջանակներում Իրավաբան.net-ը զրուցել է Ազգային ժողովի «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության անդամ Լուսինե Բադալյանի հետ։

Պատգամավորը ծնվել է Երևանում, ավարտել է ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետի արվեստաբանության բաժինը: Նա աշխատել է մի շարք լրատվամիջոցներում, այդ թվում՝ Հայաստանի հանրային ռադիոյում, «Կենտրոն» և «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերություններում։ Որպես ուսուցիչ աշխատել է թիվ 61 միջնակարգ դպրոցում։

Լուսինե Բադալյանը նաև Ազգային ժոողվի առողջապահության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահի տեղակալն է։ Ներկայում սովորում է Մ. Հերացու անվան Երևանի պետական բժշկական համալսարանի մագիստրատուրայում։

– Տիկին Բադալյան, հայ արվեստի պատմության տեսության մագիստրոս եք, համալսարանը ավարտել եք 2003-ին, սակայն հիմա սկսել եք սովորել Երևանի պետական բժշկական համալսարանում։ Ո՞րն է այս երկու, առաջին հայացքից իրարից տարբեր մասնագիտությունները ընտրելու պատճառը։

-Կյանքի բերումով շատ եմ առնչվել առողջապահական համակարգի հետ, տեսնելով այնտեղի բացերը, լինելով նաև արտասահմանյան բժշկական կենտրոնում և երազելով, որ ՀՀ-ն ունենա հենց այսպիսի բժշկական օգնության և սպասարկման  մակարդակ, ես գտա, որ ավելի շատ անելիք ունեմ առողջապահության հանձնաժողովում, քան կրթության և գիտության, որին ավելի մոտ էր իմ մասնագիտությունը և ստացած կրթությունը ԵՊՀ-ում։

Կարծում եմ՝ չեմ սխալվել։ Դժվար է պատգամավորական գործունեության հետ միասին նաև սովորել, որտեղ չափազանց խիստ են։ ԵՊԲՀ-ում դասախոսները, հիմնականում, դրսի փորձն են մեզ տալիս, մեզ դրդում են նորամուծությունների և նորարարական մոտեցումների։ Իրենց պահանջն էլ դա է, որ այստեղից դուրս գալուց հետո ուսանողը երկրում փոխի առողջապահական համակարգը։

-Ձեր կենսագրության մի զգալի հատված էլ վերաբերում է ԶԼՄ-ներում աշխատանքին։ 

-Դա մանկուց երազանք էր, որը ես կարողացա իրականացնել։ Ուսանող էի, երբ եկան և ԵՊՀ-ից ընտրեցին՝ հեռուստատեսությունում աշխատելու համար։ Դրանից հետո ես 20 տարի աշխատեցի այդ ոլորտում։ Հիմա ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ հիմա ԶԼՄ-ն այն չէ, ինչ մենք ենք երազել։ Ես հույս ունեմ, որ ինքնամաքրման ճանապարհով մենք կկարողանանք մի օր ունենալ այն, ինչ երազել ենք։

-Ինչո՞ւ որոշեցիք քաղաքականությամբ զբաղվել, ինչպե՞ս Ձեզ առաջարկվեց, ո՞վ առաջարկեց՝ «Իմ քայլը» դաշինքով պատգամավորի համար ընտրությունների մասնակցել։

-Մեր քաղաքական թիմի յուրաքանչյուր անդամ՝ չունենալով քաղաքական կենսագրություն, բոլորը եկել են մի նպատակով։ Ունենալով այն երազանքը ու տեսլականը, թե ինչպիսի երկրում են իրենք ուզում ապրել, ցանկանում են ստանալ իրենց երազանքի շոշափելի արդյունքը։ Մեզ համար ի սկզբանե դժվար էր, որովհետև՝ չունենալով այդ քաղաքական փորձը, դժվարությամբ էինք դիմակայում այդ քաղաքական փորձը ունեցող, թշնամաբար վերաբերվող ընդդիմությանը, որը կարողանում էր թույլ կողմերին սեղմելով հարվածել, ոչնչացնել։ Մեր երազանքները կարծես թե հասարակությանը այդքան էլ հասանելի չդարձան։ Անցնելով այն ճանապարհը, որը մենք ենք անցել, երևի 100 տարի ապրելով մարդիկ այդ փորձառությունը ձեռք չեն բերի։ Ամբողջ ժողովուրդը անցավ այդ արհավիրքների միջով, բայց մենք և՛ որպես ժողովուրդ, և՛ որպես պատասխանատու անցանք դա։ Կրկնակի, եռակի մեծ բեռ է, որից շատ-շատ դժվար է հոգեբանորեն դուրս գալը։ Դա մեզ փորձառություն տվեց։ 7-րդ և 8-րդ գումարման ԱԺ-ի տարբերությունը հենց դա է։ Կարողացանք դիմակայել այն հարվածներին, որոնք մեզ տալիս են։

Թիմը ձևավորվել և ձնագնդի պես աճում էր ընդդիմադիր գործունեության, տարբեր պայքարների մեջ լինելու ընթացքում։  Հիմա չեմ հիշի, թե կոնկրետ ով է առաջարկել դառնալ պատգամավորի թեկնածու։

-Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանի Հանրապետության համար ինչպիսի՞ ղեկավար է։

-Կարծում եմ՝ պատմությունը իր շտկումները կմտցնի և այն ամենը, ինչ-որ հիմա մենք չենք հասկանում, կհասկանանք որոշ ժամանակ հետո։ Այն ամենը, ինչ մենք հիմա չենք գիտակցում և չեն հասկանում, ժամանակը կգցի իր տեղը։

Չկա այնպիսի մարդ, որն իրեն խելացի չի համարում, բայց պետք է գիտակցել, որ այնուամենայնիվ, Նիկոլ Փաշինյանն այն առաջնորդն է, որը ամեն ինչ տեսնում է մի քանի քայլ առաջ։ Եվ եթե նույնիսկ դու այս պահին չես հասկանում՝ ինքը ինչ է անում, դա չի նշանակում, որ ինքը սխալ է անում։ Դա նշանակում է, որ դու չես հասկանում՝ ինքը ինչ է անում։ Նիկոլ Փաշինյանն էլ հասարակ մահկանացու է և անսխալական չէ, բայց երբ ինքը կասկածում է՝ ճիշտ է անում, թե սխալ, դա քննարկում է շատ մեծ թվով մարդկանց հետ։

-ԱԺ նիստերը դիտելիս տպավորությունն այնպիսին է, որ ընդդիմության և իշխանության ներկայացուցիչները մեծ հակակրանք ունեն միմյանց նկատմամբ։ Իսկ տեսախցիկներից այն կոմղ ինչպիսի՞ հարաբերություններ են Ձեր միջև։ Ընդդիմադիր ֆրակցիայի ներկայացուցիչների շրջանում ընկերներ ունե՞ք։

-2 կողմից էլ կան պատգամավորներ, որ միմյանց հետ շփվում են, կան պատգամավորներ, որ ընդհանրապես չեն շփվում։ Կարծում եմ՝ սա նորմալ է, հաշվի առնելով այն ամեն ինչը, ինչի միջով մենք անցել ենք։ Մենք կուլ ենք տվել վիրավորանքներ, բայց մենք երկնքից իջած հրեշտակներ չենք, որ քնենք ու առավոտյան մոռանանք այն ամենը, ինչ մեզ հետ եղել է։ Նրանց մեջ կան մարդիկ, որոնք երբեք կարելի նույնիսկ լսել։ Կան մարդիկ, որոնք առանձնապես հետաքրքիր չեն։

Որքան բազմազան է մեր թիմը, նույնքան էլ բազմազան է ընդդիմությունը։ «Պատիվ ունեմ» և «Հայաստան» խմբակցություններում ընկերներ չունեմ։

-Ինչպե՞ս է անցնում Ձեր օրը, երբ քառօրյա նիստեր չկան։

-Անցնում է դասերով, քննություններին պատրաստվելով։ Ի վերջո՝ ես ունեմ ընտանիք, երեխաներ, բարեկամներ։

-2020թ․ պատերազմից հետո շատերն իրենց որդիների համար մեծ վախեր ունեն, ցավոք, բայց գիտենք ընտանիքներ, որ երկիրը լքել են, որ իրենց որդիները զինծառայության չանցնեն։ Ձեր մոտեցումը ո՞րն է այս հարցում։

-Ծնողի համար զավակից ավելի թանկ բան չկա աշխարհում, բայց սա մեր հայրենիքն է և ուրիշ տարբերակ չկա։

Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութով։

Հարցազրույցը` Եվգենյա Համբարձումյանի