Հայաստանի երիտասարդ իրավաբանների ասոցիացիայի Քրեական իրավունքի հանձնաժողովի ղեկավար, իրավաբան
Լյուդվիգ Դավթյան
18.01-21.01.2008թ., «Իրավունք» օրաթաթերթ
Հայաստանի Հանրապետությունում, ինչպես և ցանկացած այլ երկրում, քաղաքացիական հասարակության ձևավորման ու զարգացման համար անհրաժեշտ և առաջնային պայմաններից մեկը հանցավորության դեմ արդյունավետ պայքարն է, հանցագործությունների պատճառների ու դրանց կատարմանը նպաստող պայմանների վերհանումն ու վերացումը, մարդու և քաղաքացու իրավունքների և ազատությունների լիարժեք պահպանությունն ու պաշտպանությունը հանցավոր ոտնձգություններից։ Այդ խնդիրների լուծման պարտականությունը դրված է պետության իրավապահ մարմինների վրա, որոնք կոչված են ապահովելու օրինականությունն ու իրավակարգը երկրում։ Հանցագործությունների դեմ պայքարը բազմաթիվ միջոցառումների ամբողջություն է, որոնց մեջ իրենց կարևոր տեղն ու դերն ունեն կրիմինալիստիկական միջոցներն ու մեթոդները։ Հանցագործությունների բացահայտման ու քննության գործում գիտատեխնիկական միջոցների և մեթոդների օգտագործման եղանակներից մեկն էլ հանդիսանում է դատական փորձաքննությունների, այդ թվում՝ հեղինակային (հեղինակագիտական) փորձաքննության նշանակումն ու իրականացումը, որի օբյեկտը գրավոր խոսքն է։
Կրիմինալիստիկայում անանուն կամ կեղծանվամբ տեքստերի հեղինակի պարզումն իրականացվում է գրավոր խոսքի հետազոտման հատուկ կրիմինալիստիկական մեթոդներով։ Կրիմինալիստիկական հետազոտության այդ տեսակն այլ կերպ անվանվում է նաև կրիմինալիստիկական հեղինակագիտություն կամ դատական հեղինակային (հեղինակագիտական) փորձաքննություն։ Պետք է նշել, որ իրավապահ մարմինների գործունեության ընթացքում հեղինակագիտական փորձաքննություն նշանակվում և իրականացվում է այն ժամանակ, երբ հանցագործության քննության ընթացքում գրավոր նյութեր հետազոտելիս անհրաժեշտություն է առաջանում բացահայտել ոչ միայն գրավոր տեքստը կատարողին, այլ նաև հեղինակին։ Բանն այն է, որ շատ դեպքերում անանուն կամ կեղծանվամբ տեքստի կատարողն ու հեղինակը տարբեր անձինք են լինում, երբ, օրինակ, հետազոտվող տեքստը կատարվել է թելադրությամբ կամ արտագրվել է բնօրինակից կամ խմբագրվել է այլ անձի կողմից: Բացի դրանից` հեղինակային փորձաքննություն իրականացնելու անհրաժեշտություն կարող է առաջանալ, երբ անանուն կամ կեղծանվամբ տեքստը կատարվել է մեքենագիր եղանակով։ Ընդ որում` գրավոր խոսքի հատկանիշները կարող են ուսումնասիրվել ոչ միայն թղթային կրիչի վրա արտացոլված տեղեկատվությունը հետազոտելիս, այլ նաև այն դեպքում, երբ հետազոտության օբյեկտը տեսագրման և ձայնագրման արդյունքում ձեռք բերված ապացուցողական ինֆորմացիան է։ Հարկ է նկատել, որ գրավոր տեքստերի կրիմինալիստիկական հետազոտման անհրաժեշտություն կարող է առաջանալ ՀՀ քրեական օրենսգրքով նախատեսված որոշակի հանցագործությունների քննության ժամանակ: Խոսքը վերաբերում է հատկապես ՀՀ քրեական օրենսգրքով արգելված այն արարքներին, որոնք կարող են կատարվել գրավոր (կամ բանավոր) խոսքի միջոցների օգտագործմամբ: Այդպիսի հանցագործությունների թվին են դասվում, օրինակ, զրպարտությունը (ՀՀ քր. օր. հոդված 135), վիրավորանքը (ՀՀ քր. օր. հոդված 136), սպանության, առողջությանը ծանր վնաս պատճառելու կամ գույքը ոչնչացնելու սպառնալիքը (ՀՀ քր. օր. հոդված 137), հեղինակային և հարակից իրավունքները խախտելը (ՀՀ քր. օր. հոդված 158), շորթումը (ՀՀ քր. օր. հոդված 182) և այլն: Բացի դրանից` նյութական կրիչների վրա արտացոլված տեքստը շատ դեպքերում կարող է հանդիսանալ հանցագործության բացահայտման միակ կամ հիմնական ապացույցը, երբ հանցագործության կատարման գործում բանավոր կամ գրավոր խոսքն անմիջականորեն հանցագործության կատարման միջոց չի հանդիսանում, սակայն հանցագործության դեպքի մասին տեղեկությունները գրավոր ձևով իրենց արտացոլումն են գտնում նյութական կրիչների վրա (օրինակ՝ վկաների ցուցմունքներ, փորձագիտական եզրակացություններ և այլն): Վերը թվարկված բոլոր դեպքերում գրավոր խոսքի կրիմինալիստիկական հետազոտությունը ձեռք է բերում կարևոր նշանակություն համապատասխան հանցագործությունների բազմակողմանի, լրիվ և օբյեկտիվ քննության և ճիշտ լուծման գործում:
Դատական հեղինակագիտական փորձաքննությունը, ի տարբերություն փաստաթղթերի հետազոտության մյուս տեսակների (մասնավորապես, ձեռագրաբանական փորձաքննության), հիմնվում է գրավոր տեքստի բովանդակային, իմաստային կողմի վրա և նպատակամղված է անանուն տեքստի հեղինակին պարզելուն, այն դեպքում, երբ ձեռագրաբանական փորձաքննությունը հիմնվում է գրավոր տեքստի արտաքին հատկանիշների, գրելու հմտության օրինաչափությունների ու կանոնների վրա և ուղղված է փաստաթղթի կազմման հանգամանքների և եղանակի, ինչպես նաև դրանում կատարված փոփոխությունների բացահայտմանը և փաստաթղթի սկզբնական բովանդակության վերականգնմանը։ Բացի դրանից` դատական հեղինակագիտական փորձաքննությունը դուրս է գալիս զուտ ձեռագիր տեքստերի հետազոտության սահմաններից և իր մեջ ընդգրկում է նաև մեքենագիր (այդ թվում՝ համակարգչային եղանակով), ինչպես նաև պոլիգրաֆով և տեխնիկական այլ միջոցներով կատարված տեքստերի հետազոտությունը։ Այսպիսով` դատական հեղինակային փորձաքննությունը բովանդակում է տեքստի հեղինակի բացահայտման տեսական (հայեցակարգային) հիմունքները: Այն հիմնված է լեզվաբանության, այդ թվում՝ դարձվածաբանության, քերականության, լեզվի ու գրավոր խոսքի վերաբերյալ այլ գիտելիքների, մարդու խոսքի ընդունակության օրինաչափությունների ու պայմանների, հեղինակին պարզելու նպատակով տեքստի կրիմինալիստիկական հետազոտության մեթոդների վերաբերյալ գիտական տվյալների վրա, որոնք որոշում են գրավոր խոսքի անհատականությունը, յուրօրինակությունը, դրա դինամիկությունը, կայունությունը և փոփոխականությունը: Հանցագործությունների քննության գործում հեղինակագիտական փորձաքննությունն ուղղված է նույնացման (իդենտիֆիկացիոն) և դիագնոստիկական (դիագնոստիկ) խնդիրների լուծմանը։
Ներկայումս Հայաստանի Հանրապետությունում փաստաթղթերի տեքստերի (մասնավորապես, հայոց լեզվով կատարված) հեղինակին պարզելու նպատակով կրիմինալիստիկական հետազոտումը՝ որպես կրիմինալիստիկական փորձաքննության ինքնուրույն տեսակ, գտնվում է զարգացման շատ ցածր մակարդակի վրա՝ այս ոլորտում համապատասխան մասնագետների, ինչպես նաև մասնագիտական անհրաժեշտ գրականության սակավության պատճառով։ Դեռ ավելին, Հայաստանի Հանրապետությունում գործող կրիմինալիստիկական փորձագիտական կենտրոններում հայոց լեզվով կատարված տեքստերի՝ հեղինակին պարզելու նպատակով կրիմինալիստիկական հետազոտություններ շատ հազվադեպ են կատարվում (ընդ որում՝ շատ դեպքերում առանց անհրաժեշտ և/կամ բավարար արդյունքի): Նման պայմաններում հայերեն գրավոր խոսքի կրիմինալիստիկական հետազոտման տեսական հիմունքների մշակումն ու լեզվաբանության բնագավառի գիտական տվյալների օգտագործմամբ կրիմինալիստիկական հետազոտությունների իրականացման մեթոդոլոգիական համակարգի կատարելագործման համար անհրաժեշտ նախապայամաններ ստեղծելն արդիական է ու հրատապ՝ հանցագործությունների բացահայտման, քննության և լուծման գործընթացի և հանցավորության դեմ պայքարի արդյունավետության բարձրացման և մարդու իրավունքների լիարժեք պաշտպանության նկատառումներից ելնելով։
2005 թվականի սահամանադրական փոփոխությունների փաթեթն այլ կարևոր խնդիրների շարքում ներառեց նաև դատական իշխանության կազմակերպմանը և գործունեությանը վերաբերող դրույթները, որոնք հետագայում իրենց կարգավորումը ստացան Ազգային Ժողովի կողմից ընդունված տարբեր օրենքներում, որոնք էլ, ըստ էության, Հայաստանի Հանրապետությունում իրականացվող դատաիրավական բարեփոխումների երկրորդ փուլի խթան հանդիսացան, որի արդյունքում 2008 թվականի հունվարի 1-ից ՀՀ-ում գործում է նոր դատական համակարգ:
Սույն հոդվածում կներկայացվի նոր դատական համակարգի կառուցվածքը: Հիշեցնենք, որ դատաիրավական բարեփոխումների առաջին փուլի արդյունքում Հայաստանի Հանրապետությունում ձևավորվել էր եռաստիճան դատական համակարգ, այն է՝ առաջին ատյանի դատարաններ, վերաքննիչ դատարաններ և վճռաբեկ դատարան: Նոր դատական համակարգը ևս եռաստիճան է, սակայն ի տարբերություն նախորդի, այսօր ձևավորվել և գործում են նոր կառուցվածք ունեցող առաջին ատյանի դատարաններ: Այսպիսով նոր դատական համակարգն ունի հետևյալ կառուցվածքը.
Հայաuտանի Հանրապետության բարձրագույն դատական ատյանը, բացի uահմանադրական արդարադատության հարցերից, ՀՀ վճռաբեկ դատարանն է: Հայաuտանի Հանրապետությունում գործում են նաև վերաքննիչ և առաջին ատյանի դատարանները: Վերաքննիչ դատարաններն են` քրեական վերաքննիչ դատարանը և քաղաքացիական վերաքննիչ դատարանը:
Առաջին ատյանի դատարաններն են` ընդհանուր իրավաuության դատարաններն ու մաuնագիտացված դատարանները: Մաuնագիտացված դատարաններն են` քրեական դատարանները, քաղաքացիական դատարանները և վարչական դատարանը:
ՀՀ-ում գործում են 16 ընդհանուր իրավասության դատարաններ: Դրանք են՝ Երևան քաղաքում՝ Էրեբունի և Նուբարաշեն համայնքների ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 6 դատավորի կազմով, Կենտրոն և Նորք-Մարաշ համայնքների ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 8 դատավորի կազմով, Աջափնյակ և Դավթաշեն համայնքների ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 3 դատավորի կազմով, Ավան և Նոր Նորք համայնքների ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 5 դատավորի կազմով, Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 5 դատավորի կազմով, Շենգավիթ համայնքի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 5 դատավորի կազմով, Մալաթիա-Uեբաuտիա համայնքի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 5 դատավորի կազմով: Մարզերում գործում են ընդհանուր իրավաuության հետևյալ դատարանները. Կոտայքի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 7 դատավորի կազմով, Արարատի և Վայոց ձորի մարզերի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 8 դատավորի կազմով, Արմավիրի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 6 դատավորի կազմով, Արագածոտնի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 4 դատավորի կազմով, Շիրակի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 11 դատավորի կազմով, Լոռու մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 11 դատավորի կազմով, Տավուշի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 4 դատավորի կազմով, Գեղարքունիքի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 7 դատավորի կազմով, Uյունիքի մարզի ընդհանուր իրավաuության դատարանը` դատարանի նախագահի և 7 դատավորի կազմով:
Ընդհանուր իրավաuության դատարանին են ենթակա բոլոր գործերը, բացառությամբ քաղաքացիական, քրեական և վարչական դատարանների ենթակայությանը վերապահված գործերի: Այսինքն, ընդհանուր իրավասության դատարանին ընդդատյա են մինչև նվազագույն աշխատավարձի հինգհազարապատիկը հայցագնով քաղաքացիական գործերը, ոչ մեծ և միջին ծանրության հանցագործությունների վերաբերյալ քրեական գործերը, բացի այդ ընդհանուր իրավաuության դատարանները քրեական դատավարության oրենuդրությամբ uահմանված կարգով վերահuկողություն են իրականացնում քրեական վարույթի մինչդատական փուլի նկատմամբ:
Մասնագիտացված քաղաքացիական դատարաններն են՝ Երևանի քաղաքացիական դատարանը՝ դատարանի նախագահի և 15 դատավորի կազմով, որի վարչական տարածքը Երևան քաղաքի վարչական տարածքն է, Հյուuիuային քաղաքացիական դատարանը՝ դատարանի նախագահի և 7 դատավորի կազմով, որի դատական տարածքը Շիրակի, Լոռու, Տավուշի, Արագածոտնի, Կոտայքի, Գեղարքունիքի մարզերի վարչական տարածքներն են և Հարավային քաղաքացիական դատարանը՝ դատարանի նախագահի և 5 դատավորի կազմով, որի դատական տարածքը Արարատի, Արմավիրի, Վայոց ձորի, Uյունիքի մարզերի վարչական տարածքներն են: Քաղաքացիական դատարաններն ըuտ էության քննում են նվազագույն աշխատավարձի հինգհազարապատիկը գերազանցող հայցագին ունեցող քաղաքացիական գործեր և դատավարական oրենքով նախատեuված ոչ գույքային բնույթի այլ գործեր, վարում են uնանկության գործեր, ընդ որում՝ սնանկության գործեր քննող դատավորները մասնագիտացված են:
Մասնագիտացված քրեական դատարաններն են՝ Երևանի քրեական դատարանը` դատարանի նախագահի և 5 դատավորի կազմով, որի նստավայրը Երևան քաղաքն է, Հյուuիuային քրեական դատարանը` դատարանի նախագահի և 3 դատավորի կազմով, որի նստավայրը Դիլիջան քաղաքն է և Հարավային քրեական դատարանը` դատարանի նախագահի և 2 դատավորի կազմով, որի նuտավայրը Եղեգնաձոր քաղաքն է: Քրեական դատարաններն ըuտ էության քննում են ծանր և առանձնապեu ծանր հանցագործությունների վերաբերյալ գործերը:
ՀՀ վարչական դատարանն ըuտ էության քննում է Վարչական դատավարության oրենuգրքով նախատեuված վարչական գործերը, այն է՝ վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ գործեր, պետական մարմնի/պաշտոնատար անձի և տեղական ինքնակառավարման մարմնի գործողության/անգործության վիճարկում, իրավասության վեճեր և այլն: Վարչական դատարանի դատական տարածքը ՀՀ տարածքն է:
ՀՀ գործում է երկու վերաքննիչ դատարան` վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանը՝ դատարանի նախագահի և 15 դատավորի կազմով և վերաքննիչ քրեական դատարանը՝ դատարանի նախագահի և 15 դատավորի կազմով: Վերաքննիչ դատարանի նuտավայրը գտնվում է Երևան քաղաքում: Վերաքննիչ դատարանն իր իրավաuության uահմանում վերանայում է ընդհանուր իրավաuության, քաղաքացիական և քրեական դատարանների` գործն ըuտ էության լուծող դատական ակտերը, ընդ որում՝ վերաքննիչ բողոքի հիմքերի և հիմնավորումների uահմաններում:
ՀՀ վճռաբեկ դատարանը կազմված է վճռաբեկ դատարանի նախագահից, պալատների նախագահներից և չորu դատավորից: Վճռաբեկ դատարանն ունի երկու պալատ` քրեական պալատ և քաղաքացիական և վարչական պալատ: Յուրաքանչյուր պալատ կազմված է պալատի նախագահից և պալատի երկու դատավորներից: Վճռաբեկ դատարանի նuտավայրը գտնվում է Երևան քաղաքում: Վճռաբեկ դատարանի գործունեության նպատակն է ապահովել oրենքի միատեuակ կիրառությունը: Իր այդ առաքելությունն իրականացնելիu վճռաբեկ դատարանը պետք է ձգտի նպաuտել իրավունքի զարգացմանը: Վճռաբեկ դատարանը բողոքի հիման վրա oրենքով նախատեuված դեպքերում և կարգով վերանայում է վերաքննիչ և վարչական դատարանների դատական ակտերը:
Հուսով ենք, որ դատաիրավական բարեփոխումների արդյունքում ձևավորված նոր դատական համակարգը կնպաստի արդարադատության արդյունավետության բարձրացմանը, կվայելի հասարակության վստահությունը:
Դատաիրավական բնագավառի օրենսդրական վերջին փոփոխությունները որոշակի մտահոգությունների տեղիք են տալիս, որոնց մասին նպատակարմար գտանք ներկայացնել մեր տեսակետները: Տրամաբանական կլիներ, եթե օրենսդրական փոփոխությունները միտված լինեին արդարադատության բնագավառի բարեփոխումների երկրորդ փուլում դատաիրավական համակարգի ինստիտուցիոնալ կայացմանն ու զարգացմանը: Սակայն, ցավոք ներկայիս դատաիրավական փոփոխությունների գերակշիռ մասը հետադիամական բնույթի են և չեն կարող ապահովել դատական համակարգի զարգացումը: Օբյեկտիվ լինելու համար պետք է նաև նշել, որ որոշ փոփոխություններ իրենց բնույթով դրական են և իրենց մեջ պարունակում են դատաիրավական համակարգի որոշակի տարրերի զարգացմանն ուղված ռացիոնալ հատիկներ: Եվ այս առումով այսօր կարևոր է դիտարկել ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքում կատարված որոշ փոփոխություններ:
Նախ և առաջ կցանկանայինք անդրադառնալ դատավորների ինքնաբացարկի ինստիտուտին. մինչև օրենսդրական փոփոխությունները գործը քննող դատավորին կարող էին նաև բացարկ հայտնել ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 27-րդ հոդվածում նշված գործին մասնակցող անձինք: Կատարված փոփոխությամբ դատավորն ինքնաբացարկ է հայտնում իր նախաձեռնությամբ կամ գործին մասնակցող անձի միջնորդությամբ: Մինչև փոփոխությունը գործը միանձնյա քննող դատավորի ինքնաբացարկի կամ բացարկի հարցը լուծում էր դատարանի նախագահը, իսկ եթե գործը քննվում է դատարանի նախագահի վարույթում՝ մեկ այլ դատավոր: Գործը կոլեգիալ կազմով քննելիս դատավորներից մեկի ինքնաբացարկի կամ բացարկի հարցը լուծում էին մնացած դատավորները՝ բացարկվողի բացակայությամբ: Ինքնաբացարկին կամ բացարկին կողմ և դեմ տրված ձայների հավասար քանակի դեպքում ինքնաբացարկը կամ բացարկը համարվում էր բավարարված: Փոփոխված տարբերակով դատավորը ինքնաբացարկ է հայտնում իր նախաձեռնությամբ կամ գործին մասնակցող անձի միջնորդությամբ և հայտնված ինքնաբացարկի միջնորդության քննության արդյունքներով էլ դատավորը կամ ինքնաբացարկ է հայտնում կամ կայացնում է որոշում միջնորդությունը մերժելու մասին: Ըստ էության այս փոփոխությունը խախտում է արդար դատաքննության իրավունքը, կասկածի տակ է դնում դատավորների անաչառությունը և անկողմնակալությունը, սահմանափակում է գործին մասնակցող անձանց իրավունքները, չհիմնավորված ձևով ընդլայնում է դատավորների լիազորությունների շրջանակը և վերջին հաշվով իր մեջ պարունակում է որոշակի կոռուպցիոն ռիսկեր:
ՀՀ Քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 41-րդ հոդվածի փոփոխված տարբերակը շահեկանորեն տարբերվում է նախկին տարբերակից: Մասնավորապես կցանկանայի անդրադառնալ նոր տարբերակի 1-ին կետին, որտեղ նշված է, որ փաստաբանին լիազորագիրը տրվում է հասարակ, գրավոր ձևով և վավերացման ենթակա չէ, ինչպես նաև նոր տարբերակի նույն հոդվածի 3-րդ կետին, համաձայն որի դատական նիստին ներկայացուցչի հետ մասնակցող կողմն իրավունք ունի իր ներկայացուցչի լիազորություններն հաստատելու դատարանի առջև՝ գրավոր սահմանելով վերջինիս լիազորությունների ծավալը: 41-րդ հոդվածում կատարված այս փոփոխություններն ըստ էության, հատկապես մարզերում, քաղաքացիներին ազատում են ժամանակի անտեղի կորստից, լրացուցիչ ֆինասական ծախսերից, նոտարական գրասենյակներում հաճախակի հանդիպող քաշքշուկներից, որը հնարավորություն է տալիս ավելի արդյունավետ և օպերատիվ ձևով օգտվել ներկայացուցիչների, մասնավորապես փաստաբանների ծառայություններից:
Օրենսգրքի 48-րդ հոդվածում կատարված փոփոխությունները որևէ տրամաբանության չեն ենթարկվում: Ըստ հին տարբերակի գործին մասնակցող յուրաքանչյուր անձ պետք է ապացուցի իր պահանջների և առարկությունների հիմքում ընկած հանգամանքները: Սա հստակ, հասկանալի և մատչելի ձևակերպում է, որը տարընթերցումների տեղիք չի տալիս: Լուրջ մտահոգությունների տեղիք է տալիս ՀՀ Քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի նոր տարբերակով շարադրված 48-րդ հոդվածի 4-րդ, 5-րդ և 7-րդ կետերը: Համաձայն նույն օրենսգրքի 48-րդ հոդվածի 4-րդ կետի գործին մաuնակցող յուրաքանչյուր անձ մինչև դատաքննությունը պարտավոր է գործին մաuնակցող մյուu անձանց առջև բացահայտել տվյալ պահին իրեն հայտնի այն ապացույցները, որոնց վրա նա հղում է կատարում որպեu իր պահանջների և առարկությունների ապացուցման հիմք, եթե այլ բան նախատեuված չէ uույն oրենuգրքով: Համաձայն նույն հոդվածի 5-րդ կետի գործին մաuնակցող անձինք իրավունք ունեն հղում կատարելու միայն այն ապացույցների նկատմամբ, որոնց հետ գործին մաuնակցող մյուu անձինք uույն oրենuգրքով uահմանված կարգով ծանոթացել են նախoրոք, իսկ ըստ 7-րդ կետի կողմերն իրավունք չունեն ոչնչացնելու կամ թաքցնելու որևէ ապացույց կամ այլ եղանակով խոչընդոտելու դրա հետազոտմանը և գնահատմանը` դատավարության մյուu կողմի համար անհնարին կամ դժվարին դարձնելով ապացույցներ հավաքելը և ներկայացնելը: Նման փաuտերի առկայության դեպքում դատարանը խոչընդոտող կողմի վրա է դնում հակառակը ապացուցելու պարտականությունը:
Ըստ էության սա խախտում է կողմերի մրցակցության և իրավահավասարության սկզբունքը, բացառում կամ մեծ հարցականի տակ է դնում արդար և անաչառ դատաքննության հավանականությունը, դատավորին հնարավորություն է տալիս մեծամասամբ ուղղորդել դատաքնությունը իր և շահագրգիռ կողմի համար ցանկալի ուղղությամբ և կանխորոշել գործի ելքը, էլ ավելի է դժվարացնում ներկայացուցիչների մասնավորապես փաստաբանների աշխատանքը, մեծացնում է հասարակության և դատարանների միջև առկա անջրպետը, իրավաբանական ծառայությունը, հատկապես փաստաբանի կողմից կողմից մատւոցվող ծառայությունը էլ ավելի անմատչելի է դառնում հասարակ քաղաքացիների համար, խոչընդոտում է առանց այն էլ չկայացած փաստաբանական ինստիտուտի կայացմանը և վերջապես այն կնպաստի դատաիրավական համակարգում կոռուպցիոն ռիսկերի մեծացմանը:
