ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանի այս տարվա մայիսի 12-ին հրամանագրով Արթուր Խաչատրյանը նշանակել է գյուղատնտեսության նախարար:

Նախկինում զբաղեցրել է Շիրակի մարզպետի պաշտոնը:  Զինապարտ է, ավագ լեյտենանտ: Ֆիզիկամաթեմատիկական գիտությունների թեկնածու է: Իրավաբան.net-ը Արթուր Խաչատրյանի հետ զրուցել է «Հարցազրույց գործադիր մարմնի անդամի հետ» շարքի շրջանակում՝ նրա ընտանիքի, սովորությունների և զբաղեցրած պաշտոնի մասին:

-Մեր պաշտոնյաները հիմնականում երթևեկում են ծառայողական մեքենաներով: Եվրոպական մի շարք երկրներում ընդունված է որպես փոխադրամիջոց օգտագործել հեծանիվը: Ինչպե՞ս եք վերաբերում այս գաղափարին:

-Դրական եմ վերաբերվում: Ցավոք սրտի, վերջին անգամ հեծանիվ շատ վաղուց եմ վարել, հիմա մի քիչ ռիսկային կլինի: Մետրոյին ավելի դրական են վերաբերվում, բայց մեր տնից մինչև մետրո 40 րոպե պետք է քայլեմ, ինչը ես անում եմ միայն շաբաթ օրերին: Կամ պետք է մեքենայով գամ  մետրոյի մոտ, նստեմ մետրո ու գամ աշխատանքի, ինչը աչքակապություն կլինի: Չնայած, դա անում եմ, երբ Բաղրամյանի պողոտայով եմ անցնում:

Երբ առավոտյան 9-ը չեղած արդեն աշխատանքի ես լինում ու ժամը երեկոյան 10-ին, 11-ին ես տուն գնում, հասկանում ես, որ մետրո չկա, ցանցը այդքան էլ ճյուղավորված չէ: Ես Դավթաշենում եմ բնակվում:

Բայց նախարարի գնահատականն այն  չէ, թե ինչով է նա աշխատանքի գալիս: Լրատվամիջոցներից մեկին ասել էի, թե շաբաթ օրերն եմ մետրո նստում, դա վերնագիր էր դարձել, բայց դա կարևոր չէ: Դևիդ Քեմերոնը (Մեծ Բրիտանիայի 75-րդ վարչապետ) աշխատանքի էր գալիս մետրոյով, սակայն դա չօգնեց նրան և հաջորդ ընտրություններին նա ձախողվեց:

-2016 թվականի ապրիլյան քառօրյա պատերազմի ընթացքում ՀՅԴ ջոկատի հետ մեկնել եք Արցախ ու 1 ամիս մնացել այնտեղ: Ինչպիսի՞ն էր այդ մեկ ամիսը:

-Սահմանին կանգնած զինվորի հոգեվիճակով: Անընդհատ մտածում ես, որ դիմացովդ ոչ ոք չանցնի, թշնամին ագրեսիա ցույց չտա ու ապահով տուն գնաս՝ հաշվի առնելով, որ երեխաներդ են սպասում, հղի կինդ է սպասում, բայց եթե եկել ես, ապա կոնկրետ առաքելությամբ: Պետք է ցույց տաս թշնամուն, որ իր նկրտումները դատապարտված են ձախողման: Այնքան իմպուլսիվ կատարվեց այդ ամեն ինչը. կինս զանգահարեց, ասաց,  որ երեխային մանկապարտեզից վերցնեմ, ես էլ, թե հենց հիմա անցնում եմ Լաչին:

-Մի քանի անգամ նշել եք, որ գյուղատնտեսությունը մեր երկրում ազգային անվտանգության խնդիր է: Ինչո՞ւ:

-Գյուղացին արտագաղթում է: Եթե 20 տարի առաջ գյուղացին գնում էր այլ երկիր, աշխատում էր և գումար էր ուղարկում իր ընտանիքին, ապա հիմա կնոջը և երեխաներին վերցնում և հեռանում է: Իհարկե, ազգային անվտանգության խնդիր է: Արտագաղթի պատճառը նաև աշխատատեղերի փոքր թիվն է:

Եթե ուսումնասիրում ենք առաջավոր երկրների փորձը, ապա գյուղատնտեսության ոլորտում ներգրավված բնակչության թիվն այնքան էլ մեծ չէ, որքան Հայաստանում: Դա պայմանավորված է նրանով, որ գյուղական համայնքներում ստեղծվել են ոչ գյուղատնտեսական աշխատատեղեր: Պետական կարևոր նպատակներից մեկն է նաև գյուղական համայնքներում ոչ գյուղատնտեսական աշխատատեղերի ապահովումը:

-Ինչպե՞ս որոշվեց, որ հենց Դուք պետք է զբաղեցնեք գյուղատնտեսության նախարարի պաշտոնը (2017-2018 թթ. Արթուր Խաաչտրյանը զբաղեցրել է Շիրակի մարզպետի պաշտոնը):

-Դա քաղաքական որոշում է եղել: Պայմանավորված է եղել նրանով, որ եղել եմ տարածքային կառավարման և զարգացման փոխնախարար և ծրագրային առումով սերտորեն համագործակցել ենք գյուղատնտեսության նախարարության հետ և, դրանից բացի, Շիրակը էապես գյուղատնտեսական շրջան է և արտադրանքի հիմնական մասը գյուղատնտեսությունից էր: Բայց սա միանշանակ եմ ասում, պատասխանատվության բեռը նախարարի վրա ավելի մեծ է: Եթե մարզպետը սխալ անի, ապա այդ սխալը միայն իր հատվածի համար կարող է լինել, բայց իր գլխին էլ դեռ նախարար կա: Իսկ նախարարը ամեն ինչի պատասխանատուն է:

-Նոր պաշտոն, ծանրաբեռնված գրաֆիկ: Ինչպե՞ս է այս ամենին վերաբերվում Ձեր ընտանիքը:

-…ես չգիտեմ, թե ինչպես է իմ ընտանիքը ինձ վերաբերվում (ծիծաղում է,- հեղ.): Երբ ես դուրս եմ գալիս տնից, դեռ քնած են լինում, գալիս եմ՝ արդեն քնած են լինում: Շաբաթ օրերին աշխատանքի եմ լինում, մի կիրակի է մնում: Կարծում եմ, որ ամեն դեպքում հասկանում են…

Հարցազրույցը` Եվգենյա Համբարձումյանի
Լուսանկարները՝ Հայկ Կարապետյանի