1997 թվականին, Առատաշեն համայնքում է ծնվել Զոհրաբ Օզմանյանը։ Վաղ տարիքից ծնողների հետ մեկնել են արտերկիր։ Այնտեղ Զոհրաբը մեծ հաջողություններ է գրանցել, գնացել է բոքսի, ձյուդոյի։ Հատկապես սիրել է բոքսը, բազմաթիվ մեդալներ ու հաղթանակներ է գրանցել։

Սակայն 2020 թվականին վերադարձել է Հայաստան, որ հայրենիքին պարտքը տա։ Ծառայությունն անցել է Արցախում։

Մորեղբայրը՝ Համլետ Օզմանյանը, Iravaban.net-ի «Արցախյան պատերազմի անմահ զոհերը» շարքի շրջանակներում պատմում է, որ ծառայությունից հետո Համլետը պետք է վերադառնար ծնողների մոտ։

«Ոչ մի բանից չէր նեղվում, գանգատվում, դժվարություններից էլ խուսափող տղա չէր, ամեն ինչի էլ պատրաստ էր։ Հանգիստ ծառայում էր, ոչ էլ կաշկանդվում էր։ Պատերազմի օրերին Ջրականում ոտքից վիրավորվել է, բուժել են, նորից սկսել է կռվել։ Մինչև նոյեմբերի 6-ը խոսել է հետս։ Վերջին անգամ ասաց, որ հնարավոր է՝ մի քանի օր չզանգի, չանհանգստանանք»,-պատմում է հորեղբայրը։

Զոհրաբը կարողացել է ճանաչել հայերեն խոսող թշնամուն, բռնել է ու հանձնել են համապատասխան անձանց։

Մանրամասները՝ տեսանյութում։