«Արցախ․ հայերի ցեղասպանություն 2023. վերապրածների պատմություններ» փաստագրական նախագծի շրջանակներում մեր զրուցակիցը Անի Առաքելյանն է։
Անին ծնվել է Արցախի Հադրութի շրջանի Մեծ թաղեր գյուղում, 21 տարի ապրել է Հադրութ քաղաքում, այնուհետև ուսման նպատակով տեղափոխվել է Ստեփանակերտ, սովորել է Շուշիի Տեխնոլոգիական համալսարանի տնտեսագիտության բաժնում։
Նա Երևան է տեղափոխվել 2020 թվականի պատերազմից հետո, և մինչև հիմա էլ այստեղ շարունակում է ուսումը, աշխատում է, ստեղծագործում։
Ճիշտ է, նա շրջափակման օրերին հայրենի Արցախում չի եղել, բայց իր ընտանիքի անդամների, ընկերների հետ ամեն րոպե կիսել է այդ դժվարությունները․ «Ես գտնվում էի Երևանում, և երբ ասում էին՝ գիտես շաքարավազ չկա, անկախ ինձնից ես էլ տանը շաքարավազ չէի օգտագործում, և երբ սեպտեմբերի 19-ից հետո նրանք մեծ չարչարանքով հասան մեզ, և՛ իրենք էին նիհար, հյուծված, և՛ ես, որովհետև նրանք, ովքեր Արցախում ապրել են և այն հայերը, ովքեր գիտեն Արցախի տեղը, միևնույն է, այդ ցավը զգացել են իրենց մարմնի վրա»։
Անին նշում է նաև, որ շրջափակումն ուներ իր դրական կողմերը․ մարդիկ միմյանց նկատմամբ սկսել էին հոգ տանել, մտածել։
«Արցախում եմ թողել տատիս ու նրա հետ կապված հիշողությունները։ Ես տատիս ասոցացնում եմ Արցախի հետ, դժվար է պատկերացնել, որ համ ինքը չկա, համ Արցախը»,-ասում է նա։
Մեր զրուցակիցը չի կիսում այն միտքը, որ ետ դարձի ճամփա չի լինելու, նշում է՝ յուրաքանչյուրս էլ մեր խոսքով, գործով, աշխատանքով կարող ենք մեր երկրի համար շատ բաներ անել։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
Մարիամ Շահնազարյան
«Я из Арцаха, ты из Еревана, между нами нет разницы»: история Ани Аракелян из Арцаха
Наша собеседница в рамках документального проекта «Арцах: геноцид армян 2023: истории выживших» – Ани Аракелян.
Ани родилась в селе Мец Тагер Гадрутского района Арцаха, 21 год прожила в городе Гадрут, затем переехала в Степанакерт для учебы, училась на экономическом факультете Шушинского технологического университета.
Она переехала в Ереван после войны 2020 года, и до сих пор продолжает здесь учебу, работает, творит.
Хотя она не была в родном Арцахе во время блокады, она каждую минуту разделяла эти трудности со своими членами семьи и друзьями: «Я находилась в Ереване, и когда говорили, что нет сахара, я невольно тоже не использовала сахар дома, а когда после 19 сентября они с большим трудом добрались до нас, и они были худые, измученные, и я тоже, потому что те, кто жил в Арцахе, и те армяне, которые знают место Арцаха, все равно чувствовали эту боль на своем теле».
Ани также отмечает, что блокада имела свои положительные стороны; люди стали заботиться друг о друге, думать друг о друге.
«Я оставила в Арцахе бабушку и связанные с ней воспоминания. Я ассоциирую бабушку с Арцахом, трудно представить, что и её нет, и Арцаха».
Наша собеседница не разделяет мысль о том, что пути назад не будет, отмечая, что каждый из нас своим словом, делом, работой может многое сделать для нашей страны.
Подробности в видео.
Мариам Шахназарян
