Օկուպացված Արցախի Հանրապետությունից բռնի տեղահանված  Լուսինե Տոնյանը «Արցախ․ հայերի ցեղասպանություն 2023. վերապրածների պատմություններ» փաստագրական նախագծի շրջանակներում պատմեց, որ բռնի տեղահանվել է քաղաքամայր Ստեփանակերտից։

Նա պատմում է, որ 2020թ․-ին մտածում էին՝ պատերազմը մի քանի օր է տևելու, Արցախից տեղափոխվել էին Երևան այն հույսով, որ 1-2  օրից նորից վերադառնալու են։

«Մեզ հետ ոչինչ չէինք վերցրել, պատերազմը տևեց 44 օր, որից հետո մենք կորցրինք մեր պապական հողերը։ Ես արմատներով Հադրութից եմ, ցավը մեծ էր, քանի որ հողերի հետ մեկտեղ շատ հարազատ մարդյանց կորցրինք։ Պատերազմից հետո մեր բոլորս փոխվել էինք, փոխվել էին մեր նպատակները՝ ավելի ուժեղ էին ու վստահ»,- պատմում է Լուսինեն։

Ասում է՝ Արցախի շրջափակման ժամանակ մտածում էին, թե Ադրբեջանի հերթական խաղերն են, ամեն ինչ լավ կլինի, և մինչև վերջ էլ այդ մտքին էին։

«Բլոկադայի ժամանակ շատ դժվար էր աշխատելը, որովհետև ամիսների ընթացքում սպառվեց ամեն ինչ։ Ամենադժվարը հաց գտնելն էր․ ժամերով հերթ էինք կանգնում, բայց այդ ամենը կատակի էինք տալիս։ Բենզին չկա, քայլում ենք, շատ լավ է․ առողջ ապրելակերպ է։ Չիպս ու կոլա չկա, շատ լավ է․ առողջ ապրելակերպ է։ Ամեն ինչ կատակի էինք տալիս։ Ամեն ինչի  մեջ լավն էինք գտնում ու փորձում էինք այդ լավով ապրել։ Բայց միևնույն է, երբ տուն էինք վերադառնում հասկանում էինք, որ դառը իրականությունում ենք ապրում, արցախցի չորս տարեկան երեք պատերազմ է տեսել»,- Iravaban.net-ի հետ զրույցում ասում է Լուսինեն։

Նրա խոսքով՝ իրենք չէին էլ պատկերացնում, որ մի օր ստիպված կլինեն Արցախից տեղահանվել։ Մտածում էին, որ առանց հացի, առանց շոկոլադի կլինի ապրել, բայց առանց Արցախ չի ստացվի։

————————