Կարինե Քալանթարյանը ավելի քան տասը տարի «Ազատություն» ռադիոկայանում աշխատել է որպես իրավական ոլորտը լուսաբանող լրագրող, իսկ 2010 թվականից եղել է արդարադատության նախարար Հրայր Թովմասյանի մամուլի խոսնակը: Կրթությամբ անգլերեն լեզվի բանասեր տիկին Քալանթարյանը «Իրավական ոլորտը լուսաբանող լրագրողները» շարքի հերթական հարցազրույցում պատմում է լրագրողի և մամուլի խոսնակի աշխատանքի դժվարությունների, դատաիրավական համակարգի խնդիրների և իր գործունեության մասին:
–Գիտեմ, որ մասնագիտությամբ բանասեր եք, ինչպե՞ս որոշեցիք լրագրությամբ զբաղվել:
-Այո, ես ավարտել եմ բանասիրության ֆակուլտետի ռոմանագերմանական բանասիրության բաժինը, մասնագիտությունս՝ անգլերենի թարգմանիչ, մանկավարժ, բանասեր: Ավարտելուց անմիջապես հետո աշխատել եմ հեռուստատեսությունում. սկսել եմ ամենաներքևից՝ ռեժիսորի ասիստենտ, հետո խմբագիր, 1993 թվականից «Լրաբեր» լրատվական ծառայությունում սկսեցի աշխատել: Ամուսնուս ընտանիքում բոլորը գրող և լրագրողներ էին, և ինձ դուր եկավ լրագրությունը: Ունեցել եմ իմ առանձին հաղորդաշարերը՝ երգիծական, երաժշտական, վերլուծական, բայց զուտ լրագրությունը ինձ ավելի շատ հետաքրքրեց, հատկապես, երբ 1990-ականների սկզբին «Լրաբերը» սկսեց ճշգրիտ լրատվություն տալը: Իհարկե, չեմ կարող ասել, որ լիովին այդպես էր, բայց ես փորձում էի այդպես աշխատել: Հետո վերապատրաստվեցի «Ռոյթերս» գործակալության հիմնադրամում՝ որպես տնտեսական լրագրող: 1999-ի հունիսից «Ազատություն» ռադիոկայանում էի աշխատում և սկսեցի իրավական թեմաներով գրել: Սովորում էի ամեն ինչ. երբեմն մտածում էի, որ փաստաբաններին հոգնեցրել եմ իմ հարցերով՝ այս բանը որտեղի՞ց իմանամ, այն մյուսը՝ որտեղի՞ց կարդամ: Հետո ավելի մասնագիտացա ու շատ սիրեցի իրավական լրագրությունը:
-Ձեր լուսաբանած դատական գործերից ո՞րը կառանձնացնեք, ո՞րն էր ամենահնչեղը:
-«Հոկտեմբերի 27-ի գործը»: Ահաբեկչությունից անմիջապես հաջորդ օրը ես սկսել եմ զբաղվել այդ գործով: Զրոյից սկսել եմ հեռախոսահամարներ, ինֆորմացիայի աղբյուրներ գտնել, զինդատախազության քննիչներին երկար-բարակ համոզել ինֆորմացիա տալ, փաստաբանների հետ զրուցել: Այդ գործով դատավարությունը լուսաբանող լրագրողներս կատակով ասում էինք, թե «Հոկտեմբերի 27-ի գործով» երեք տարի նստել ենք. շուրջ 3 տարի դատավարությունն ընթացավ, դրանից առաջ շուրջ 1 տարի էլ նախաքննություն էր կատարվում:
-Ըստ Ձեզ, այդ գործը բացահայտվե՞ց, թափանցի՞կ էր արվում ամեն ինչ:
-Մինչև այսօր կասկածներ կան, որ կային կազմակերպիչներ: Այդ կասկածները չեն փատարվել, և, ես կարծում եմ, որ չեն էլ փարատվի: Այն ժամանակ տուժողների հարազատները, որ քաղաքական գործիչներ էին, ասում էին, որ եթե փոխվի իշխանությունը, գործը կբացահայտվի: Բայց ես կարծում եմ, որ եթե գործը տաք-տաք չի բացահայտվում, հետագայում ինչ բացահայտումներ էլ լինեն, միևնույնն է, կասկած կմնա: Սկզբնական շրջանում ես կարծում էի, որ այլ կազմակերպիչներ կան, բայց հետո երբ գործի նյութերին մանրամասն ծանոթացա, հասկացա, որ Նաիրի Հունանյանն այն կերպարն էր, որին պետք չէր ուղղակի ինչ-որ բան հանձնարարել, նրան հնարավոր էր ցանցի մեջ գցել և անուղղակի ուղղորդել և նա կկատարեր: Նա ահավոր ամբիցիոզ կերպար էր, իր մասին մեծ կարծիք ունեցող:
Ահաբեկչությունից ընդամենը մեկ տարի առաջ նա եկել էր Հանրային հեռուստատեսություն, որտեղ այն ժամանակ ես էլ էի աշխատում:Բացասական էներգիա զգացի իրենից ու իմ գործընկերներին ասացի. «Շատ վտանգավոր կերպար էր: Ո՞վ էր էս տղան: Նրանից ամեն ինչ հնարավոր է սպասել»:
Նա Թուրքիայում էր եղել, միգուցե նրան շատ լավ ընդունել էին, գովել էին, մի քանի բան էին ասել…: Գուցե անուղղակի ուղղորում եղել է, ես վստահ չեմ կարող ասել: Այդ մասով քննությունը կասեցվեց, երբևէ կշարունակվի՞, թե՝ ոչ, չեմ կարող ասել:
-Խոսեցիք տեղեկատվության աղբյուրներ գտնելու դժվարության մասին: Հիմա ավելի՞ հեշտ է տեղեկություններ հավաքելը:
-Հիմա, կարծում եմ, ավելի հեշտացել է: Ես մի քանի տարի աշխատել եմ պետական համակարգում՝ որպես մամուլի քարտուղար, և դաշտը երկու կողմից եմ տեսել: Հիմա շատ ավելի բաց են, թափանցիկ են աշխատում, քան այն ժամանակ էր: Այն ժամանակ շատ դժվար էր ինֆորմացիա գտնելը:
Մեկ այլ դժվարություն էր, երբ «Ազատություն» ռ/կ-ում մենք չէինք կարող ասել «մեր աղբյուրների վկայությամբ»: Եթե նույնիսկ ասում էիր այդպես, տեղեկությունը պետք է խիստ հավաստի լիներ: Մենք շատ ճշգրիտ էինք աշխատում: Հատկապես այս գործի հետ կապված եթե ինչ-որ ինֆորմացիա ունենում էի, անմիջապես զանգում էի նախաքննությունն իրականցնող մարմնին, ասում, որ ունեմ այսպիսի տեղեկություն, հաստատու՞մ եք, թե՝ ոչ: Սա հնարավորություն էր տալիս իմ ունեցած ինֆորմացիանն հրապարակելու: Շատ դժվար էր, իհարկե, ոչ միայն ինձ համար: Այս գործի մասին խոսողներ շատ կային՝ փաստաբանները, տուժողները, սակայն ինֆորմացիան շատ քիչ էր:
Հիշում եմ, տուժողներից մեկը ինչ-որ ինֆորմացիա էր խոստացել տալ, բայց հետո վախեցավ. մի քանի անգամ գնացի իրենց տուն, չտվեց: Էլդա Գրինի հետ հարցազրույց արեցի, հետո նա զանգահարեց, ասաց, թե իրավունք չուներ այդ տեղեկությունը տալ, բայց արդեն եթեր էր գնացել:
Եվ ընդհանրապես դժվար էր: Էլ չասեմ, որ մինչ իմ սկսելը իրավական լրագրությամբ զբաղվելը շատ ավելի դժվար է եղել: Հիմա դատական նիստերին մասնակցելը, լուսաբանելը հեշտ է, լրագրողներն ավելի տեղեկացված են, պատրաստված: Հետագայում մեր լրագրողներից մի քանիսը դարձան մամուլի քարտուղարներ, ովքեր գիտեին լրագրողի աշխատանքի արժեքը, օրենսդրական փոփոխություններ արվեցին, գերատեսչությունները սկսեցին ավելի բաց աշխատել:
-Ասացիք, թե հիմա լրագրողներն ավելի պատրաստված են, սակայն ավելի հաճախ դժգոհություններ են լսվում:
-Չեմ կարող ասել՝ կատարյալ են, կան թերություններ, պիտի կրթվեն, սովորեն: Ես հիմա Վ. Բրյուսովի անվան լեզվահասարակագիտական համալսարանում դասավանդում եմ և ունեմ իրավական լրագրությամբ զբաղվող ուսանողների խումբ: Զրոյից սովորում ենք՝ ինչպես օրենք կարդալ, հասկանալ, դատարանակազմությունը և այլն: Եթե բոլոր բուհերում մասնագիտանան, մեր լրագրողները արդեն բուհից դուրս գալուց հետո, երբ մտնեն դաշտ, ավելի տեղեկացված կլինեն:
Երբ մամուլի քարտուղար էի, լրագրող էր զանգահարել և հարցնում էր, թե այս ինչ օրենքը որտեղի՞ց կարելի է գտնել: Ասացի՝ arils.am կամ parliament.am կայքերում, բայց նույնիսկ այդ կայքերից օգտվել չգիտեր:
-Իսկ ի՞նչ սխալներ եք նկատել լրագրողների կողմից, որ ձեր ուսանողներին սովորեցնում եք չանել:
-Ես սովորեցնում եմ, թե ինչպես պետք է լրագրողն իրեն պահի դատարանում: Ես դրա վրա մեծ ուշադրություն եմ դարձնում: Մի քիչ «համարձակ» լրագրողները կարծում են, որ կարելի է դատական կարգադրիչներին արհամարհել: Տեսել ենք, որ լրագրողն իրեն իսկապես լավ չի պահում դատարանում, օրենք է խախտում: Ես կարծում եմ, որ առաջինը դու չպիտի խախտես այդ օրենքը: Եթե խախտեցիր, ապա իրավունքը չունես ուրիշին քննադատելու, կարգի հրավիրելու:
-Դուք ասացիք, որ այժմ պետական կառույցներն ավելի բաց են աշխատում լրագրողների հետ: Սակայն այսօր էլ կան մամուլի խոսնակներ, որ երկաթե թևերով պաշտպանում են իրենց ղեկավարներին՝ չթողնելով հարցազրույցներ տալ: Դուք խնդիր ունեցե՞լ եք «պաշտպանելու» նախարարին:
-Լավ կլիներ, որ այդ հարցին պատասխանեին լրագրողները, ովքեր ինձ հետ աշխատել են, նրանք ասեին՝ ճի՞շտ էի աշխատում, թե՝ նախարարին «պաշտպանում» էի: Բայց նորից ասեմ. այն մամուլի քարտուղարները, ովքեր եղել են լրագրող, նրանք այլ կերպ են այդ դաշտը պատկերացնում: Աշխատանքում ինձ համար սկզբունք էր՝ որևէ հարց անպատասխան չթողնել: Եթե նույնիսկ տրված հարցն ինձ համար բարդ էր, ապա «Տեղեկատվության ազատության մասին» օրենքով սահմանված կարգով 5-օրյա ժամկետում տեղեկացնում էի, որ կպատասխանենք 30-օրյա ժամկետում:
Իհարկե, դժվար էր: Հատկապես արդարադատության համակարգում, հատկապես ՔԿՎ ղեկավարության հետ աշխատելը դժվար էր, իրենք փակ էին: Բայց քանի որ նախարարն էլ կողմնակից էր թափանցիկությանը, մենք միասին կարողացանք կոտրել այդ պարիսպը: Ես անընդհատ ասում էի, որ մի սպասեք, որ մի լրագրող այսպես կոչված «քսիֆ»-ի միջոցով տեղեկություն ստանա, հրապարակի, դրա մի մասը սխալ լինի ու սկսեք հերքել: Եղավ դեպք քրեակատարողական հիմնարկում, ինֆորմացիան տվեք: Երկար ջանք գործադրելուց հետո հասա դրան, որ իրենք անմիջապես տալիս էին, ու մամուլում ապատեղեկատվությունը նվազեց:
-Բացի հարցումներին պատասխանելը, ասուլիսներն ու միջոցառումների ժամանակ լրագրողների հետ հանդիպումները, հարցազրույցներ հե՞շտ էին կազմակերպվում:
-Երբ ես աշխատում էի նախարարությունում, հարցազրույցներ տվել են բոլոր փոխնախարարները, վարչության պետերը, ես ցույց էի տալիս, որ միայն նախարարը չէ աշխատում:
Նախարարին «բռնացնելն» ու հարցեր տալը հեշտ էր, բայց, այո, նա հարցազրույցներ տվել է: Նա հասարակական սեկտորից եկած մարդ էր և հասանելի էր:
-Իսկ հե՞շտ էր Հրայր Թովմասյանի հետ աշխատելը:
-Այո: Ես իմ կամքով եմ գնացել նախարարություն: Դրա համար երկու պատճառ կար. նախ ուզում էի դաշտը տեսնել մյուս կողմից, և երկրորդը՝ իսկապես ուզում էի օգնել Հրայր Թովմասյանին. ես նրան երկար ժամանակ ճանաչել եմ որպես իրավաբան, գիտեի, թե նա ինչ ծրագրեր ուներ, ինչ էր ուզում անել: Չգիտեմ՝ որքանով ստացվեց այնպես, ինչպես ինքը պատկերացնում էր, ինչպես նաև ես էի պատկերացնում: Փորձեցինք, որոշ բաներ արվեցին, բայց դե դրանք ինչքանո՞վ կպահպանվեն…
-Որո՞նք էին այն դրական փոփոխությունները, որոնք ձեր թիմի ձեռքբերումն էր:
-Օրինակ, այն, որ «Արմավիր» ՔԿՀ-ի շինարարությունը շարունակվեց, Հրայր Թովմասյանի թիմի ձեռքբերումն էր: Քանի որ բոլոր քրեակատարողական հիմնարկների վիճակն էլ շատ վատ էր, բոլորն էլ պետք էր վերանորոգել, մտածում էին, որ գուցե այդ գումարը քիչ-քիչ տրամադրեին մյուս ՔՀԿ-ների վերանորոգմանը: Հրայր Թովմասյանի թիմի համառության շնորհիվ շարունակվեց շինարարությունը և հիմա կա «Արմավիր» ՔԿՀ-ն:
Հսկայական աշխատանք կատարվեց օրենսդրական դաշտի ուսումնասիրության՝ Սահմանադրության և Եվրոպական դատարանի վճիռների հետ համապատասխանեցման հետ կապված: Դրանք աշխատանքներ են, որոնք շարքային քաղաքացին չի տեսնում, բայց արդյունքները հետագայում կերևան:
Նոտարարական համակարգում շատ մեծ փոփոխություններ արվեցին. քաղաքացիներից անընդհատ բողոքներ էին լինում, լրատվամիջոցներում անընդհատ գրվում էր այս ոլորտում առկա կոռուպցիոն ռիսկերի մասին: Եվ դա կանխվեց, ում մեղադրում էին նման գործելակերպի համար, նրանք ազատվեցին աշխատանքից:
-Իսկ նախարարությունից դուրս գալուց հետո ինչո՞վ էիք զբաղվում:
-Նախ ասեմ, որ ես կեղծանունով հոդվածներ չեմ գրել: Ես ինքս պատասխանատու եմ իմ գրածի համար, միայն իմ ազգանունով եմ գրել, երբեք այլ անվան տակ չեմ գրել, չեմ թաքցրել: Ասում էին, որ կարող ես գրել, ես ասում էի՝ ոչ:
Ես ինքս Հրայր Թովմասյանի հետ դիմում եմ գրել ու դուրս եմ եկել: Ինձ հաջորդ նախարարը չի ասել՝ գնա, ու, չեմ էլ կարծում, թե կասեր, որովհետև իրեն էլ ճանաչում էի, ինքն էլ ինձ էր լավ ճանաչում, իմ աշխատանքը գիտեր: Պարզապես կարծում եմ, որ դա ճիշտ էր: Եթե ես այդ թիմից եմ եղել, իմ պաշտոնը հայեցողական էր, և ես իմ թիմի հետ պիտի գնայի: Ինչ-որ ժամանակ ես աշխատեցի հասարակական կազմակերպությունում, կարճ ժամանակ թղթակցեցի «Առավոտ»-ին, այժմ չեմ գրում:
-Լրագրող աշխատելու ժամանակ ի՞նչ հետաքրքիր նյութ եք գրել, որը միայն Ձերն էր ու Դուք էիք բացահայտել:
-Քանի որ «Ազատություն» ռ/կ-ում հետաքննություններ չէին արվում, ասում էին՝ մենք միայն լրատվություն ենք հաղորդում, այն ժամանակ միայն ռադիոն էր, նույնիսկ կայք չունեին: Բայց փոքրիկ բացահայտումներ կային, շատ ուրախացել էի Ալբերտ Նալչաջյանի հետ արված հարցարզույցով: Հոկտեմբերի 27-ի դատավարությանը ներկա էին լինում հոգեբաններ, բայց նրանք մեզ շատ բան չէին ասում: Ինձ հետաքրքիր էր ամբաստանյալների հոգեբանական վերլուծությունը: Դիմեցի հոգեբան Ալբերտ Նալչաջյանին՝ Նաիրի Հունանյանի կերպարը վերլուծելու խնդրանքով: Ասաց, որ էթիկայի նորմերի խախտում կլինի, եթե գա և նիստին մասնակցի, որովհետև նիստերին մեկ այլ հոգեբան էր ներկա լինում: Նաև որոշել էին Մոսկվայից հայտնի մասնագետ հրավիրել:
Պարոն Նալչաջյանը Նաիրի Հունանյանից տեսանյութ նայել էր, ես էլ իրեն տրամադրեցի նրա ցուցմունքներից իմ ձայնագրությունները և նրան վերաբերող ձեռքիս տակ եղած նյութեր: Եվ Ա. Նալչաաջյանը, առանց նրան տեսնելու, տվեց նրա հոգեբանական վերլուծությունը. ասաց, որ նա շատ ամբիցիոզ կերպար է, իր ամբիացաների համար ամեն քայլի կդիմի: Ես հիմա լավ չեմ հիշում, 2000թ-ի կեսերին էր, երբ նյութը եթեր գնաց: Միայն շատ լավ հիշում եմ, որ երբ ռուս հոգեբանը եկավ, անձամբ հանդիպել էր Նաիրի Հունանյանին, երկար զրուցել էր նրա հետ, ներկա գտնվեց նաև մի քանի դատական նիստին և ասաց նույնը, ինչ ասել էր Ալբերտ Նալչաջյանը:
-Մեր աշխատանքի ընթացքում բազմաթիվ հետաքրքիր, զավեշտալի դեպքեր են լինում: Մեկը կհիշե՞ք:
-Հիշում եմ 2003-2004 թվականներին, երբ դեռ Վարչական օրենսգիրքը չէր փոխվել և վարչական կալանքներ էին կիրառվում: Այդ շրջանում հանրավաքների մասնակիցներին կամ տուգանում էին 1000 դրամով կամ 15 օրով վարչական կալանքի էին ենթարկավում: Եվրոպական դատարանում Հայաստանի դեմ քննված գործերից առաջինը հենց վարչական կալանքներին էր վերաբերում: Մի քանի լրագրողներով գնացել էին Հրազդան. քննվելու էր մի քանի հոգու վարչական պատասխանատվության ենթարկելու գործ: Շարքային քաղաքացիների էին, հանրահավաքի էին մասնակցել: Խեղճ մարդիկ չէին էլ հասկանում, թե ի՞նչ մեղք էին գործել:
Դատավորը որոշել էր իր առանձնասենյակում նիստն անցկացնել, բայց տեսավ, որ լրագրողներ են եկել, որոշեց նիստերի դահլիճում անցկանցել: Իր սովորական հագուստով գնաց նստեց, նիստը հայտարարեց բացված, հարցրեց՝ թե գիտե՞ք ինչի համար են վարչական պատասխանտվության ուզում ենթարկել, քաղաքացիներից մեկը պատասխանեց, թե ասացին, որ ոստիկանի հետ ձանձրախոսել ես: Հետո դատավորը հիշեց, որ պատմուճանը չի հագել, ասաց՝ մի րոպե, գնաց հագավ-եկավ, շատ վախեցած էր: Հետո մեզ՝ լրագրողներիս համոզում էր, որ ինքը շատ լավ դատավոր է, համ էլ շատ լավ երգում է ու սկսեց երգել մեզ համար:
-Երբեմն նույնիսկ լրագրողներն են դատավարական սխալներ նկատում…
-Այո, չեմ կարող ասել, թե հենց սկզբից այդպես էր, բայց այդ ոլորտում մասնագիտանալուց հետո արդեն սկսեցի հասկանալ: Փաստաբանների հետ շատ էինք աշխատում, իսկ փաստաբանները միջազգային փաստաթղթերը ավելի շատ էին կարդում ու ավելի շատ էին տեղեկացված միջազգային իրավական փաստաթղթերից, որոնք մենք վավերացրել էինք: Հիշում եմ, առաջին դատական նիստերը, երբ Լուսինե Սահակյանը կոնվենցիայից (Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիա) էր մեջբերում, դատավորները նեղսրտում էին. «Էլի սկսեց կոնվենցիաներից խոսել, դու գործից խոսիր, գործից…»: Իրենք դեռ սովոր չէին, քիչ-քիչ շարժը զգացվեց, դատավորներն իրենք էլ սկսեցին կոնվենցիայի անուն տալ, հետո նախադեպային իրավունքի,…:
– Դուք հայտնի ընտանիքի հարս եք, կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին:
-Ես լրագրող եմ դարձել իմ սկեսրայրի՝ Արտաշես Քալանթարյանի շնորհիվ: Ես սիրում էի մանկավարժությունը, համալսարանն ավարտելուց հետո պրակտիկա անցա դպրոցում և ուզում էի երեխաների հետ աշխատել, բայց Արտաշես Քալանթարյանն ասաց, որ ես կարող եմ լրագրող լինել: Չեմ ասում դառնալ, որովհետև, կարծում եմ, որ լրագրողը մարդու ներսում է լինում:
Շատ բան ամուսնուցս եմ սովորել, նա էլ լրագրող էր՝ «Երեկոյան Երևան», «Ոզնի»: Նա այն ժամանակ «Ոզնի»-ն լուրջ հետաքննություններ, բացահայտումներ էր անում: Շատ հետաքրքիր բացահայտումներ ինքն արել է՝ կոռուպցիայի դեպքերի հետ կապված:
Ոչ ես, ոչ էլ ամուսինս չէինք ուզում, որ մեր երեխաները լրագրողի մասնագիտությունն ընտրեն: Բայց մեծ աղջիկս դպրոցական տարիներին արդեն աշխատում էր հանրային ռադիոյում՝ մանկապատանեկան հաղորդաշար կար, հետո լրագրողի մասնագիտությունն ընտրեց: Հետո ինքն էլ հետո դարձավ մամուլի քարտուղար, այժմ Մեծ Բրիտանիայի դեսպանի մամուլի քարտուղարն է: Մինչ այդ աշխատում էր բրիտանական խորհրդում, թողեց լրագրությունը:
Մյուս աղջիկս ճարտարապետ է, ոչ իմ ընտանիքում, ոչ էլ ամուսնուս չկան ճարտարապետներ, դա ձեռնոց նետելու պես մի բան էր, որ ես կընտրեմ այնպիսի մասնագիտություն, որ չասեն թե նյութերը հայրիկն է գրել, պապիկն է գրել կամ մաման է գրել: Այստեղ ավարտեց Ճարտարապետության և շինարարության պետական համալսարանը, հետո Միլանի համլսարանում սովորեց՝ ռեստավրատոր է: Հիմա «Կարմիր Բլուր» հնավայրում պեղումների է մասնակցում:
Տղաս ծրագրավորող է:
-Իսկ ինչու՞ չէիք ուզում, որ Ձեր երեխաները լրագրող չդառնան:
-Միշտ այդպես է, չէ՞. դերասանը չի ուզում, որ իր երեխան դերասան դառնա, բժիշկը, որ բժիշկ դառնա,… Ես շատ-շատ եմ սիրում լրագրողի մասնագիտությունը, բայց չեմ տեսնում մեր երկրում այն լրատվամիջոցը, որ կթողնի դու ազատ լինես: Ես անարխիայի մասին չեմ խոսում, այլ լրագրողական սկզբունքներով սահմանված խոսքի ազատության, երբ դու պատասխանտու լինես քո գրածի համար, բայց չպարտադրեն, չգրաքննեն: Ես տեսնում եմ այդ միտումը:
Հարցազրույցը՝ Աստղիկ Կարապետյանի
Լուսանկարները՝ Ալեքսանդր Սարգսյանի
Մտահղացումը՝ Կարեն Զադոյանի
Թե ինչու լրագրողը դատական գործը լուսաբանելիս թոքերի բորբոքում ստացավ
Ինչո՞ւ էր գյուղապետը ցանկանում պատուհանից ցած նետել հետաքննող լրագրողին
Ինչո՞ւ է իրավական լրագրողը «սարսափելի կերպով» ատում ԱԺ-ն
«ԱրմՌադիո»-ի և «Հետք» ինտերնետային կայքի լրագրող Զարուհի Մեջլումյան
«02» շաբաթաթերթի լրագրող Գոհար Քալաշյան
«Իրավունք» թերթի «Հետաքննություն» հավելվածի նախկին խմբագիր Արթուր Սահակյան
