«Գեղեցիկ է առեղծվածը, արվեստի խորհուրդը, հոգևորի հմայքը, բաղկացուցիչներ, որոնցով լցվում է արվեստագետ մարդու կյանքը և առաջնորդում նրան այդ աշխարհ կախարդական խորքերը»,-ասում է նկարիչ Ալբերտ Հակոբյանը։
Արվեստագետն ասում է՝ ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ նկարիչ կդառնա։ Դպրոցում լավ է սովորել, շրջապատը հավանաբար այլ մասնագիտություն է պատկերացրել վարպետի համար։
«Եթե կոշկակարն էլ իր գործը շատ սիրով անում է, դա սիրուն է ու լավ է։ Երբ նստում եմ նկարելու, չգիտեմ՝ ինչ եմ նկարելու, ինքը ինչ կլինի։ Պրոցեսն է ինձ հետաքրքիր։ Հիմա էս նկարները որ կան, ես երբեք չեմ մտածել, որ այդպես կլինեն դրանք։ Մտածել չկա այստեղ, ես չգիտեմ՝ որ պահին եմ նկարում ու որ պահին էլ չեմ նկարում, չգիտես՝ երբ կավարտես»,-ասում է Ալբերտ Հակոբյանը։
Արվեստագետի խոսքով՝ չկա լավ ու վատ նկար, դա ճանապարհ է, որն անցնում ես․ «Ես մահին էլ չեմ հավատում, որ Ռեմբրանտը մահացել է, Պիկասոն մահացել է, նանք կան, քո ընկերն են, քեզ օգնում են, ճանապարհ ես գնում իրենց հետ։ Չկա մահ»։
Ըստ նկարչի՝ գիծն էլ, գույնն էլ միջոցներ են, որը պետք է կարողանաս օգտագործել։
«Նկարչությունը զգացողությունդ է, դու ինչ դնում ես այնտեղ, դա զգացողություն է։ Դու չգիտես, հիմա կարմիր ես անելու, թե՞ դեղին, չգիտես։ Ներկ, թուղթ, կտավ, ջրաներկ, դրանք միջոցներ են, որ կարողանաս ներսինդ դնել։ Ես ուզում եմ, որ իմ նկարը մարդուն դարձնի երջանիկ, լավ զգա մարդն իրեն իմ նկարը տեսնելուց։ Նկարի մեջ քո աշխարհն ես ստեղծում։ Նկարիչը արարիչ է։ Ձգտում է հասնել կատարելության»,-ասում է արվեստագետը։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։