13-ամյա Մարիա Սարգսյանը Iravaban.net-ի «Արցախ․ հայերի ցեղասպանություն 2023. վերապրածների պատմություններ» փաստագրական նախագծի շրջանակներում պատմեց Ադրբեջանի կողմից Արցախի Հանրապետության ամբողջական օկուպացիայի հետևանքով բռնի տեղահանման մասին։

Մարիան նշում է, որ շրջափակման 9 ամիսները դժվարությամբ են անցկացրել, գրեթե ոչինչ չեն ունեցել։

«Մենք շատ էինք քաղցր ուզում, չկար, մեզ համար դա անսովոր էր։ Մեզ ասում էին՝ մի օր կլինի, ճանապարհները կբացեն, էլի քաղցր կուտեք։ Ինտերնետով տեսել էի, որ թուրքերն են փակել ճանապարհը։ Ասել էի, որ ճանապարհը բացեն, առաջինը կգնամ քաղցրավենիք կգնեմ, որ եթե էլի նման բան լինի, ինձ քաղցրավենիք լինի։ Ընկերուհիներս ասում էի, որ ճանապարհները բացեն, իրենք դուրս են գալու, ես ասում էի՝ մնալու եմ։ Մեր հայրենիքն էր»,-ասաց մեր զրուցակիցը։

Նա կուլ է տալիս արցունքներն ու ասում, որ կարոտել է Արցախում ամեն ինչ։

Դպրոցում ուսուցիչներնը երեխաներին ասել են, որ իրավիճակը ժամանակավոր է, մի օր խանութներում ամեն ինչ էլ կլինի։

«Սեպտեբերի 19-ին, երբ առաջին պայթյունը լսեցի, հեռախոսս շպրտեցի, մայրիկս եկավ, միանգամից տարավ նկուղ։ Մնացինք նկուղում, հետո հայրիկս մի կերպ բենզին գտավ դուրս եկանք։ Սեպտեմբերի 25-ին ենք դուրս եկել Ստեփանակերտից։ Վերջին օրը ես ու քույրս դուրս եկանք, ամբողջ Ստեփանակերտում ման եկանք, եկեղեցի մտանք, մի ընտանիք էլ կար այնտեղ։ Բոլոր շներին բաց էին թողել։ Քաղաքը դատարակ էր, միայն հրապարակում էին շատ մարդիկ, հատակին էին նստաց։ Երկու տուն թողեցինք Արցախում, երեք շներիս եմ թողել»,-ասում է Մարիան։

Երեխան պատմում է, որ Շուշիի ճանապարհը մի պահ փակվել է։ Իենք 6 ժամ մնացել են այդ ճանապարհին։

«Հետո թուրքերը եկան այնտեղ սկսեցին նկարել։ Հետո, որ բացեցին, գնացինք։ Երբ հասանք կամրջի մոտ, նորից եկան թուրքերը հարցրեցին, թե քանի հոգի ենք։ Բեռնախցիկը բացեցին։ Շուշիի մոտ էր շատ վախը, վախենում էինք, որ ինչ-որ բան կանեն»,-ասաց Մարիան։