32 տարի առաջ այս օրը ընդունվեց Ուկրաինայի պետական ինքնիշխանության մասին հռչակագիրը։ Դա երկար տարիներ անց այս մակարդակի առաջին փաստաթուղթն էր, որը հաստատում էր մեր ժողովրդի անկախ ապրելու իրավունքը։ Անկախ և ժողովրդավարական։ Հռչակագրի կոնկրետ կետերը արտացոլում էին այն ժամանակվա իրողությունները և մեր հասարակության մեջ տիրող հույսերը։ 32 տարի անց՝ Դոնբասում ութ տարվա պատերազմից հետո և Ռուսաստանի դեմ լայնամասշտաբ պատերազմի 143-րդ օրը, կարող է թվալ, որ Հռչակագրի տեքստը կարող է տարբեր լինել, մասնավորապես՝ անվտանգության տեսանկյունից։ Բայց այն ժամանակ այս տեքստը նույնպես հեղափոխական էր. Հռչակագիրը վերականգնեց ուկրաինական պետականաշինության ավանդույթը, և դրա հիման վրա էլ հետագայում ընդունվեց Ուկրաինայի անկախության հռչակման ակտը։ Եվ այսօր, երբ մեր ժողովուրդը պայքարում է անկախության համար, մենք մեր իրավունքն ենք բառիս բոլոր իմաստներով՝ պատմական, քաղաքական, մշակութային և, ինչ շատ կարևոր է, իրավական առումով։ Մասնավորապես՝ սրա վրա է հիմնված մեր ժողովրդի վստահությունը հաղթանակի նկատմամբ։
Այս մասին հուլիսի 16-ին հայտարարել է Ուկրաինայի նախագահ Վլադիմիր Զելենսկին։
«Ուկրաինան դիմակայեց Ռուսաստանի դաժան հարվածներին: Մեզ արդեն հաջողվել է ազատել փետրվարի 24-ից հետո օկուպացված տարածքի մի մասը։ Մենք աստիճանաբար կազատագրենք մեր երկրի մյուս շրջանները, որոնք ներկայումս գտնվում են օկուպացիայի տակ։ Նման պատերազմի ժամանակ մենք կարողացանք ձեռք բերել Եվրամիությանն անդամակցելու թեկնածուի կարգավիճակ։ Եվ ամենակարեւորը՝ մենք պահպանում ենք ներքին միասնությունը՝ հաղթահարելով նախկինում մեզ խանգարող կոնֆլիկտներն ու հակասությունները»,-նեշել է Զելենսկին։
Նա կարևորել է նաև տեղեկատվական անվտանգությունը և զանազան ինֆորմացիայի բացասական ազդեցությունն իրենց հաղթանակի վրա։
«Ուստի մեզ պետք է նաև էմոցիոնալ ինքնիշխանություն, որպեսզի կախված չլինենք նրանից, թե ինչ է թշնամին անընդհատ արձակում ձեր և մեր դեմ։ Ուկրաինայի դեմ տեղեկատվական խաղին զուգահեռ չխաղալու համար։ Ունենալ ուժ՝ գիտակցաբար ընկալելու ցանկացած տեղեկություն, ցանկացած հաղորդագրություն, անկախ նրանից, թե ումից են դրանք գալիս»,-ասել է երկրի նախագահը։
