Նախօրեին Լեո-Պարոնյան խաչմերուկում վրաերթի ենթարկված հղի կնոջ՝ Սոնա Մնացականյանի, ամուսին՝ Աշոտ Վարդանյանը, ֆեյսբուքյան իր էջում նոր գրառում է կատարել, ներկայացնելով Սոնային։
«Երեկ հոգեհանգստի արարողությունն էր։ Մեկ շաբաթ առաջ ես չգիտեի, թե դա ինչ է: Երեկ ես նստած էի դագաղի կողքին՝ մեջը՝ կյանքիս սերը ու երեխաս։ Նա չափազանց կենտրոնացած էր ուրիշների վրա, ուստի ես պետք է պատմեմ նրա պատմությունը, գոնե մի փոքր մասը:
Մի աղջիկ կար, որին ոչ ոք չէր ճանաչում։ Ոմանք տեսել են նրան, իսկ ոմանք խոսել են նրա հետ: Ոմանք նրա ընկերներն էին, իսկ ոմանք՝ հարազատները, բայց նա շատ ավելին էր, քան որևէ մեկը կարող էր պատկերացնել: Նրա անունը Սոնա էր։ Նա մի պատմություն ուներ. սիրով ու ցավով լի կարճ, ողբերգական պատմություն։ Բոլորը պետք է գային. ծննդաբերության, ոչ թե թաղման համար»։
«Ես նայեցի նրան մեկ, երկու անգամ, հետո նա մոտեցավ ինձ… սկսվեց պանելային քննարկումը։ Ես բեմում եմ. Նա ամբոխի մեջ է։ Ես լռում եմ, նայում եմ նրան։ Երբ միջոցառումն ավարտվում է, նա մեզանից մի քանիսին հրավիրում է ընթրիքի…
Նրա ծնողները քրտնաջան աշխատել են՝ փորձելով երկու երեխաներին էլ տալ իրենց արժանի ապագան: Հնարավորություններով լի ապագա: Ուստի նրանք դպրոցական տարիքում գաղթեցին Ռուսաստան։ Իմ Սոնան երբեք չէր համաձայնի այդ որոշման հետ։ Նա չմնաց Մոսկվայում և վարձու կրթություն ստանալու համար հայրենադարձվեց Երևան։ Իմ սիրելի աղջիկ»:
Անդրադառնալով կնոջ կրթությանը և աշխատանքին՝ նա գրել է․
«Ստանալով պրակտիկա և պաշտոններ Բունդեսթագում՝ նա ներսից կտեսներ, թե ինչպես են կեղտոտ գերոնտոկրատները խնջույքներ կազմակերպելու՝ մարդկանց ծառայելու փոխարեն: Նա չափազանց մաքուր և չափազանց սուր էր նրանց համար։
Առաջխաղացումը առաջխաղացման հետևից նրա աշխատանքն ավելի պահանջկոտ կդառնար: Նա միայնակ ճանապարհորդում էր Եվրոպայով մեքենաներով, գնացքներով, ավտոբուսներով, ինքնաթիռներով և նավերով: Ամեն ինչ աշխարհն ավելի կանաչ դարձնելու համար: Նա ընտրեց կյանքի նպատակը և մինչև վերջ հավատաց դրան։
Նրա միակ արձակուրդը միշտ կլինի ընդամենը մի քանի շաբաթ լեռներում խորհրդածելը: Մենակ բնության հետ։ Նա ուներ սիրելի բուդդայական տաճար Հնդկաստանում: Այն վայրը, որտեղ նա կվերականգնվեր: Այն վայրը, որը նա պետք է ցույց տա ինձ
Իմ սեր. Նա միացել է «Աջակցենք մեր հերոսներին» հասարակական կազմակերպությանը։ Ոչ միայն որպես դոնոր, այլ որպես անդամ: Աշխատանքից հետո ևս մեկ աշխատանք. Նամակների և ֆինանսների կազմակերպում բոլոր նրանց համար, ովքեր աջակցում են մեր հերոսներին: Նա դեռ դա կաներ նույնիսկ հղիության առաջին ամիսներին։
Ես վախենում էի, որ նա կսիրի ինձ, և ես նրան ցավ կպատճառեմ։ Աշխարհի ամենամաքուր մարդը. Նա չլսեց: Նա սիրում էր իմ բոլոր անկատարությունները»:
