Քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․
«Մեծ հաշվով այս պարտությունը հայկական քաղաքական մտքի, ու որպես դրա հետեւանք, ազգային կամքի բացակայության արդյունքն էր։
Գլոբալ առումով կար երկու պլան։
Պլան A – Արցախը հանձնվում է Ադրբեջանին, առանց հայերի, ու Հարավային Կովկասը դուրս է բերվում Ռուսաստանի ազդեցության գոտուց, որից հետո Իրանի ու Ռուսաստանի փլուզման երկարատեւ ծրագիրն է սկսվում։ Սա Արեւմտյան պլանն է։
Պլան B – Արցախն, այս կամ այն սահմաններում, մնում է վիճելի տարածք ու ռուսական զորքը տեղակայվում է այնտեղ ու պահում իր ազդեցությունը Հարավային Կովկասում այնքան ժամանակ, որքան դա հնարավոր է։ Սա ռուսական պլանն է։
Ինչպես տեսնում ենք, Պլան C չկա, որը պետք է լիներ հայկականը։ Պլան C կարող էր լինել մինչ պատերազմը եղած Ստատուս Քվոյի պահպանումը, ինչի համար մեծ ջանքեր ու զարգացման ծրագրեր պետք է իրականացվեին։ Պլան C-ն պետք է գործեր մինչեւ տարածաշրջանում Մեծ Քրդստանի ստեղծումը, երբ – չգիտեմ, կյանքը ցույց կտար։ Միայն դա է կարող նոր աշխարքաղաքական իրավիճակ ստեղծել։
Մեծ հաշվով Իսրայելը նույնպես նման վիճակում է ու ենպաստավոր աշխարքաղաքական փոփոխություններ է նախաձեռնում։
Ժամանակին Մեծ Բրիտանիան նույնպես դեմ էր իսրայելական պրոյեկտի, իսկ ԱՄՆ-ն տատանվում էր։ Ի հեճուկս նրանց, Ստալինը օգնեց Իսրայելի կայացմանը։ Հրեաները ժամանակին բրիտանական սպաներին էին տեռորի ենթարկում, իրենց նպատակին հասնելու համար։
Նիկոլն ու «Նոր Հայաստանը» հայկական քաղաքականության ոչնչության գագաթնակետն են, բայց դրանք դատարկ տեղը չեն գոյացել։ Այդ Ոչնչությունը մեր քաղաքական մտքի օրգանական արդյունքն էր։
Այսօրվա անորոշությունն ու Ոչնչության կողմից իշխանության դեռեւս պահպանման փաստը նույնպես իր պատճառներն ունի։ Այդ պատճառների մասին արդեն խոսեցինք»։
