Ռուսաստանը դառնում է պաղեստինաիսրայելական հակամարտության հիմնական շահառուն՝ չնայած իր սահմանափակ ազդեցությանը։ Այս մասին հայտնում է ամերիկյան New York Times թերթը։
«Նվազագույն ջանքերով Մոսկվան քաղում է տարածաշրջանային քաոսի օգուտները, որը սպառնում է իսրայելցիներին և պաղեստինցիներին ավերածություններով: Երեք առանցքային ոլորտներում՝ Ուկրաինայի դեմ ռազմական արշավը, Մերձավոր Արևելքի պլանները և արևմտյան պետությունների հետ պատմությունների համաշխարհային պատերազմը։ Ռուսաստանը կարող է շահել ձգձգվող հակամարտությունից: Առանց շատ բան անելու՝ պարոն Պուտինը ստանում է այն, ինչ ուզում է»,–գրում է թերթը։
Առաջին հերթին, նշում է հրատարակությունը, Մերձավոր Արևելքում տեղի ունեցող իրադարձությունները շեղում են արևմտյան քաղաքական գործիչներին և հանրությանը Ուկրաինայի պատերազմից. այժմ այն պետք է եթերը կիսի Իսրայելի և պաղեստինցիների հետ: Մտահոգություններն այն մասին, որ արևմտյան հասարակությունը հոգնում է Ուկրաինայից, կշարունակեն աճել, ինչը կարող է երկար սպասված հանգիստ դառնալՌուսաստանի համար։
«Անցյալ շաբաթ, երբ ամբողջ ուշադրությունը կենտրոնացած էր Գազայի վրա, Ռուսաստանի մահաբեր հրթիռային հարձակումը Ուկրաինայի Զապորոժիե քաղաքի վրա աննկատ մնաց»,–ընդգծում է թերթը։
Երկրորդ՝ Կիևը զինամթերքի հետ կապված խնդիրներ ունի։ ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենն ասել է, որ ԱՄՆ-ն ի վիճակի է աջակցել և՛ Իսրայելին, և՛ Ուկրաինային, սակայն Իսրայելին կարող է անհրաժեշտ լինել զենք, որը ներկայումս Ուկրաինային պակասում է, այդ թվում՝ հարվածային անօդաչու թռչող սարքեր և հրետանային արկեր։
«Հյուծված պատերազմի թակարդում… Ռուսաստանը պետք է վայելի Միացյալ Նահանգների համար նոր և դժվարին հակամարտության ի հայտ գալը», – ասվում է հոդվածում:
Սակայն Ռուսաստանի ամենամեծ շահը, ըստ հրապարակման, կարող է լինել համաշխարհային հասարակական կարծիքի տեսանկյունից: Հակամարտության վերաբերյալ Մոսկվայի հայտարարությունները համահունչ են Մերձավոր Արևելքի մեծ մասի հանրային տրամադրություններին:
Հեղինակը նաև մատնանշում է, որ Ռուսաստանը շահում է Իսրայելի և Սաուդյան Արաբիայի միջև խաղաղ պայմանագրի խաթարումից, մի երկիր, որի համար Մոսկվան ունի իր ծրագրերը։ Բացի այդ, Ռուսաստանը Մերձավոր Արևելքում հակամարտությունը լուսաբանելիս ընդգծում է «արևմտյան քաղաքականության ձախողումը»՝ դիմելով «համաշխարհային հարավի» զգացմունքներին։
