Փաստաբանական գործունեության առանձնահատկություններից ելնելով օրենքը նախատեսում է նաև փաստաբանի գործունեությունը սահմանափակող որոշակի դրույթներ։ Մասնավորապես, փաստաբանն իրավունք չունի ընդունել իրավաբանական օգնություն ստանալու համար դիմած անձի հանձնարարությունը, եթե այն ակնհայտ անօրինական բնույթ է կրում կամ երբ վստահորդի հետ կնքած պագմանագրի առարկայի շուրջ ունի ինքնուրույն շահ, որը տարբերվում է տվյալ անձի հետապնդած շահից։
«Ակնհայտ անօրինական» հասկացության տակ պետք է հասկանալ այնպիսի հանձնարարություն, որն օբյեկտիվորեն հակասում է ՀՀ Սահմանանադրությանը, նյութական և դատավարական իրավունքի կոնկրետ նորմին, միջազգային նորմերին։
Փաստաբանն իրավունք չունի իրավաբանական օգնություն ցույց տալու այն դեպքերում, երբ`
1. առկա է հակասություն նույն հարցով իր կամ իր վստահորդների շահերի միջև,
2. տվյալ գործին մասնակցել է որպես դատավոր, դատախազ, քննիչ, հետաքննության մարմնի աշխատող, փորձագետ, տուժող կամ վկա, ինչպես նաև եթե նա հանդիսացել է պաշտոնատար անձ, որի իրավասության մեջ էր մտնում տվյալ անձի շահերից բխող որոշման ընդունումը,
3. ազգակցական, անձնական կամ կախյալ հարաբերությունների մեջ է գտնվում այն պաշտոնատար անձի հետ, որը մասնակցել կամ մասնակցում է տվյալ գործի քննությանը,
4. պետք է ներկայացնի վստահորդի շահերը որևէ գործում, և այդ անձի շահերը հակասում են նախկին վստահորդի շահերին, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ նախկին վստահորդը տալիս է իր գրավոր համաձայնությունը։
Փաստաբանն իրավունք չունի հայտարարություններ անելու վստահորդի մեղավորության ապացուցված լինելու վերաբերյալ, եթե վերջինս ժխտում է դա, հրապարակելու վստահորդի կողմից իրավաբանական օգության կապակցությամբ իրեն հայտնած տեղեկությունները` առանց վստահորդի համաձայնության։ Փաստաբանը պետք է դադարեցնի իրավաբանական օգնություն ցույց տալ երկու կամ ավելի անձանց, եթե նրանց շահերի միջև առաջանում է հակասություն։
