Հատուկջոկատային Գառնիկ Առաքելյանի մասին պատմում է նրա մորաքույրը, Անուշ Գրիգորյանը։
«Առաքելյան Գառնիկ Աշոտի, ծնվել է 1989թ. Արագածոտնի մարզի Թալին քաղաքում, հայկական ավանդական ընտանիքում։ Հայրն ու մայրը մեծացրել են երկու հայրենասեր, արժանավոր զավակների։ Գառնիկը փոքրուց միշտ աչքի էր ընկնում իր համառ և հայրենասեր բնավորությամբ։ Երազում էր ուսումը շարունակել ռազմական ուսումնական հաստատություններում, բայց մայրիկին դեմ գնալ չկարողացավ և հայտնվեց ճարտարագիտական համալսարանում։
Հայրենիքին պարտքը տալու համար ընդհատեց ուսումը և մեկնեց զինվորական ծառայության։ Այնուհետեւ հայտնվեց այն ոլորտներում, որտեղ ուժ, ռիսկ ու կամք է պահանջվում։ Աշխատեց Ոստիկանական զորքերում, այնուհետև Հատուկ ջոկատայինների բանակում` հետախույզ-սակրավոր…
Գառնիկը առաջատար էր բոլոր ոլորտներում, շրջապատի «հոգին» էր, «դուխ» տվողը, միշտ ժպտերես, կենսախինդ…,բոլորիցս գիտակ, բոլորիցս պատրաստված, բոլորիցս «դուխով»,… նրա մասին խոսում են ընկերները։
Սեպտեմբերի 27-ին, երբ սկսվեց չարաբաստիկ պատերազմը, Գառնիկը հաջորդ օրն իսկ` 28- ին, մեկնեց հայրենիքը պաշտպանելու։ Մարտունու թվացյալ հանգիստ վիճակը իր համար չէր. «հո չենք եկել էստեղ հանգստանալու…», ասել էր ընկերներին և մարտական ընկերների հետ, քիչ թվով(6) որոշել են գնալ Ֆիզուլի, առաջնագիծ։ Գառնիկն իր ինքնաշեն դանակը գործի էր դրել առաջնագծում, լինելով հետախույզ- սակրավոր, բազում անգամներ թափանցել է թշնամու թիկունքը և տարբեր դիվերսիաներ իրականացրել, մեծամասամբ միայնակ, չվտանգելով ընկերների կյանքը, իսկ առավոտյան ժպիտով և հպարտությամբ ասել. «Հիմի էս ինչ տեղից ձեն կլսեք…»։ Մարտական դիրքերում հոգ էր տանում ժամկետային զինծառայողների մասին, նրանց համարում իր կրտսեր եղբայրները։ Ամեն զոհողության գնում՝ ընկերներին պաշտպանելու համար։ Եվ այդ չարաբաստիկ հոկտեմբերի 23-ին «գրադի» տեղատարափի տակ, աշտարակցի երիտասարդ օպերային երգիչ` Գոռ Թումանյանին օգնելու համար, իր խառնվածքին համաձայն, ընկերոջ` Հարութի հետ, խրամատից դուրս նետվեց…։
Հարութն ու Գոռը տեղում զոհվեցին, իսկ Գառնիկս ծանր վիրավորվեց…Օգնության հասնող բժշկական մեքենան ճանապարհին հոդս ցնդեցրին։ Գառնիկս, ժամեր շարունակ կյանքի համար պայքարելով արնաքամ եղավ մարտադաշտում, կրկնելով. «մայրիկիս չասեք, մայրիկս չի դիմանա…»։ Մարտական ընկեր Ռոբը, բոլոր ուժերը ներ է դնում օգնելու Գառնիկին, բայց ավաաաղ… Ռոբը, մի փամփուշտ էր բերել իր հետ, աղի արցունքով դրեց Գառնիկի կրծքին և այն հարցին, թե ինչ փամփուշտ է, Ռոբը պատասխանեց, թե Գառնիկն էր տվել իրեն և խնդրել խփել իրեն, որպեսզի չտանջվի…Ռոբը բնականաբար մերժել էր և այդ փափուշտը հրաժեշտի վկան դարձավ ….
Վերջին նամակներից մեկում, սիրած աղջկան գրել էր. «Ան, ես կգամ, անպայման կգամ, մեռնելով էլ լինի, կգամ…»։
Մեր սիրելի քաջի բոթը արագ տարածվեց իրեն ճանաչողների և սիրողների շրջապատում։
Գառոն, էդ ո՞նց…ախր բոլորիցս գիտակն էր, բոլորիցս պատրաստվածը, երբ նրա կողքին էինք, վստահ էինք, որ անվտանգ ենք, ապահով, – ասում են ընկերները։
Ավաղ, դահճի ձեռքով գրված անակնկալը այլ էր մեզ բոլորիս համար և հիմա մտածում եմ, Աստված Գառնիկիս շատ սիրեց, որ խնայեց նրան տեսնելու այս համատարած դավաճանությունը, թե մեզ` սովորական մահկանացուներիս դատապարտեց մնալ և մեռնել ոտքի վրա…
Գառնիկի հերոսությունների մասին դեռ շատ կգրվեն, կգրվեն եկող սերունդների համար, որպեսզի ապագա սերունդները ճանաչեն իրական հերոսներին, որոնց համար հայրենիքի և ընկերոջ սերը գերակա է…Նա չհասցրեց ընտանիք կազմել և իր 31 տարեկան կյանքը նվիրեց հայրենիքին, նվիրեց մեզ…մա՛հ դավաճաններին և թշնամուն գոչելով…
Հավերժ փառք քեզ, իմ փնթփնթանիկ, իմ հերոս, իմ հզոր, իմ հայրենասեր, ընկերասեր եղբայր։ Դու միշտ եղել ես ու կմնաս մորաքույրիդ ԱՄԵՆԱԹԱՆԿԸ, ԱՄԵՆԱՍԻՐԵԼԻՆ…մենք կարոտում ենք, շաաաատ։
Գառնիկի մորաքույր.
Անուշ Գրիգորյան»
