Քաղաքացիություն չունեցող անձանց կարգավիճակը սահմանող 1954թ.-ի կոենվենցիան սահմանում է ապքացուցման բեռի բաշխումը հետևյալ կերպ:
Այսպես.
Իրավական վարույթներում ապացուցման բեռը վերաբերում է այն հարցին, թե կողմերից որն է պարտավորություն կրում հայցի համար ապացույցներ ներկայացնելու առումով: Սովորաբար վարչական և դատական վարույթներում հայցը հիմնավորելու նախնական պարտավորությունը հայցվորն է կրում:
Ապաքաղաքացիության կարգավիճակի սահմանման պարագայում ապացուցման բեռը որպես սկզբունք կիսվում է՝ հայցվորը և գործը քննողը պետք է ապացույցները ձեռք բերեն ու փաստերը հաստատեն համագործակցությամբ:
Ընթացակարգը համագործակցային է՝ նպատակաուղղված հստակեցնելուն, թե արդյոք անհատի վրա տարածվում են 1954 թ. Կոնվենցիայի դրույթները: Այսպիսով՝ հայցվորը պարտավոր է տրամադրել հնարավորինս արժանահավատ և ամբողջական տեղեկություններ իր վիճակի մասին և ներկայացնել ողջամտորեն հնարավոր բոլոր փաստերը: Նմանապես, կարգավիճակ սահմանող մարմնից պահանջվում է ձեռք բերել և ներկայացնել ողջամտորեն իրեն հասանելի բոլոր առնչվող փաստերը՝ հնարավորություն ստեղծելով դիմուիմատուի կարգավիճակի օբյեկտիվ սահմանման համար: Այս ոչ մրցակցային մոտեցումը գործնականում առկա է մի շարք պետություններում, որտեղ արդեն գործում են ապաքաղաքացիության սահմանման ընթացակարգը:
Հաշվի առնելով ապաքաղաքացիության բնույթը՝ քաղաքացիություն չունեցողի կարգավիճակի համար դիմող անճինք հաճախ ի վիճակի չեն ներկայացնելու իրենց հայցը հիմնավորող մեծաքանակ, իսկ հաճախ էլ՝ որևէ փաստաթղթային վկայություն: Ապաքաղաքացիության կարգավիճակ սահմանող մարմինները պետք է հաշվի առնեն այս հանգամանքը և հնարավորինս ըմբռնումով վերաբերվեն վկայություն տալիս որոշակի ապքացույցների բացակայության մասին արվող պարզաբանումներն:
