Երևանի Հերացու անվան բժշկական համալսարանից հայտնում են.
«ՀՀ պաշտպանության նախարարության, Արցախի պաշտպանության բանակի տարբեր տարիների պատվոգրերը, որոնք բժշկական լավագույն ծառայության մրցույթ-ստուգատեսում առաջին տեղը զբաղեցնելու համար ստացել էր բուժծառայության պետ, բուժծառայության կապիտան Արամայիս Հայրապետյանը, ընտանիքի անդամներն առանձնակի խնամքով են պահպանում:
Ճակատագիրը, սակայն ևս մեկ՝ կյանքի և մահվան դեմ պայքարի ստուգատես էր պատրաստել պատերազմում անմահացած հերոսի համար, որը նա անցավ պատվով և արժանապատվությամբ:
28 տարեկան ռազմական բժիշկը Կոտայքի մարզի Զովունի գյուղում է ծնվել: Երեք տարի մասնագիտական պարտքը կատարել է Մարտունիում։ Այս տարի էր տեղափոխվել Երևան, քանի որ ընդունվել էր ԵՊԲՀ կլինիկական օրդինատուրա. ապագա քիթ-կոկորդ-ականջաբան էր: Մայիսը, ինչպես նրան դիմում էին ընտանիքում, նշանադրվել էր իր ծննդյան օրը՝ սեպտեմբերի 26-ին։ Հենց հաջորդ օրը սկսվեց պատերազմը՝ փոխելով շատերի կյանքի ընթացքը:
«Երբ Արցախում գտնվող ընկերներից իմացավ իրավիճակի լրջության մասին, հավաքեց անհրաժեշտ իրերն ու սպասում էր առաջնագիծ մեկնելու հրամանին: Սպասելը Մայիսի համար չէր. սկզբում գնում է Երևանի հոսպիտալները, որպեսզի տեսնի, թե ինչով կարող է օգնել, հետո ընկերների հետ դիմում գրեցին, որ նրանց ուղարկեն այն զորամասերը, որտեղ աշխատել են: Ոչ ոք չգիտեր, որ կամավորագրվել են»,- պատմում է հերոսի քույրը՝ Հասմիկ Հայրապետյանը:
Սեպտեմբերի 30-ին ընտանիքի անդամներին տեղեկացնում է, որ մեկնում է Մարտունի՝ կատարելու բուժծառայության պետի պարտականությունները: Ասել է, որ այնտեղ շատ է պետք, ամեն մանրուք գիտի, տղաներին չի կարող մենակ թողնել, պետք է գնա։
Ղարաբաղը հրաշք երկիր համարող Արամայիսն ապագա կնոջը խոստացել էր, որ կվերադառնա և հարսանիքից հետո կյանքի ընկերոջը կտանի ու կծանոթացնի Արցախին: Սակայն երիտասարդ զույգի նպատակներն ու երազանքները, ցավոք, անկատար մնացին…
Ռազմաճակատ մեկնելու նախապատրաստական չորս օրվա ընթացքում ռազմական բժիշկը հասցրել է մեծ քանակի դեղեր հավաքել ընկերների և համագյուղացիների օգնությամբ:
Արցախում հոկտեմբերի 1-ից սկսած օր ու գիշեր կատարել են վիրավորների դուրս բերման ու տեղափոխման աշխատանքը:
«Պատերազմում իր հետ եղած բժիշկներից եկել էին մեր տուն, պատմում էին, որ եղբայրս հանգստանալու և քնելու ժամանակ չի ունեցել»,- մանրամասնում է Հասմիկը:
Արամայիս Հայրապետյանին խորը ցավ է պատճառում ընկերոջ՝ ռազմական բժիշկ Հարություն Չոբանյանի մահը, որին, ցավոք, չի հասցրել բժշկական օգնություն ցույց տալ, ինչը հոգեբանորեն ծանր ազդեցություն է ունեցել նրա վրա:
Ընկերները պատմում են, որ վիրավորների հերթական խմբին օգնելիս շտապօգնության մեքենան պայթեցվել է: Նրա հետ եղած բժիշկն ու վարորդը զոհվել են, իսկ նա ստացել է վիրավորում: Երկու շաբաթ հաղթահարելով մեջքի սաստիկ ցավերը, շտապել է առաջնագիծ՝ մասնագիտական պարտքը կատարելու:
Արամայիս Հայրապետյանը թեժ մարտերի ժամանակ կրակահերթի տակ տեղափոխել է շատ ու շատ վիրավորների, օգնել է կռվի դաշտից դուրս բերել բազմաթիվ անմահացած հերոսների մարմինները։ Ընկերները փաստում են՝ Արամայիսը փրկել է բազմաթիվ զինվորների, սպաների ու կամավորների կյանքը: Նրանց մեծ մասն առողջացել են, մյուսները շարունակում են իրենց բուժումը՝ ստանալով նոր կյանքի հնարավորություն և շնորհակալ լինելով անմահացած բժշկին՝ նրան կատարած մասնագիտական ու մարդկային սխրանքների համար։
Հանուն հայրենիքի ու մյուս մարտիկների կյանքերի փրկության համար կյանքը զոհած հերոսն անմահացավ պատերազմի 40-րդ օրը՝ պայքարերով մինչև վերջ: Նենգ թշնամու կողմից դարանակալված չարաբաստիկ ականը չխնայեց նրան։ Հարազատներն ու ծանոթները վստահ են, որ նրա փրկած կյանքները կշարունակեն իր կիսատ թողած գործն ու առաքելությունը:
Դեկտեմբերի 17-ին լրացավ Արամայիս Հայրապետյանի մահվան 40-րդ օրը»։
