Ինչպես գիտենք, հին ժամանակներում հասարակության մեջ առանձին շերտ էին կազմում ստրուկները: Որպես կանոն, նշված մարդիկ զուրկ էին ամեն տեսակ իրավունքներից:

Նախ պարզենք, թե ինչպես էր մարդը դառնում ստրուկ:

Առաջին` եթե գերի էր ընկնում պատերազմում,

Երկրորդ` եթե ծնվում էր ստրուկների ընտանիքում,

Երրորդ` որպես հետևանք պարտքի

Չորրորդ` որպես պատիժ` հանցագործության համար:

Այսպիսով, կարելի է փաստել, որ ստրուկների հասարակությունը շատ բազմազան էր:
Իսկ ինչպես էին կարգավորվում ստրուկների հետ հարաբերությունները թագավոր Համուրապի օրենքներով:

Ստրուկները մեծ դերակատարություն ունեին պետության տնտեսական զարգացման և աճի հարցում:

Այդ է պատճառը, որ ստրուկին սպանելու դիմաց հանցագործը պետք է տար մեկ այլ ստրուկ, իսկ եթե ստրուկին վնաս էր պատճառվում, ապա վճարվում էր վերջինիս շուկայական գնի կեսը:

Ստրուկները բաժանվում էին մի քանի խմբի. կային նաև պետությանը պատկանող ստրուկներ, որոնց թույլատրվում էր ունենալ ընտանիք, անգամ առանձին տնտեսություն:

Կարևոր է նաև իմանալ, որ այլ պետության բնակիչը չէր կարող գնել մեկ այլ պետության բնակչին պատկանող ստրուկին կամ ստրկուհուն, հակառակ դեպքում վերջիններս ենթակա էին ազատ արձակման:

«21-րդ դարում ստրկությունն արգելվում է»,-ասում է Հայաստանի երիտասարդ իրավաբանների ասոցիացիայի իրավաբան Գոհար Կոստանյանը և հավելում, որ «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի 4-րդ հոդվածը սահմանում է. «Ստրկությունը և հարկադիր աշխատանքն արգելում է, ոչ ոք չպետք է ստրկության մեջ կամ անազատ վիճակում պահվի:

Ոչ ոք չպետք է հարկադիր կամ պարտադիր աշխատանքի մեջ ներգրավվի»:

Աղբյուրը` Իրավաբան.net