«Դատարանի վճիռները  օրինական են, եթե  այն կայացվել է ՀՀ Սահմանադրության և օրենքենրի պահանջների պահպանմամբ: Եթե քաղաքացիական գործ է  քննվում դատարանի կողմից,  ապա գործին մասնակցող յուրաքանչյուր անձ պետք է ապացուցի իր վկայակոչած փաստերը: Իսկ գործի լուծման համար էական նշանակություն ունեցող ապացուցման ենթակա փաստերը որոշում է դատարանը», -Իրավաբան. net-ին հայտնում է Երևանի Հակակոռուպցիոն կենտրոնի իրավախորհրդատու Արա Ղարագյոզյանը:

Նրա խոսքով` գործին մասնակցող յուրաքանչյուր անձ մինչև դատաքննությունը պարտավոր է գործին մասնակցող մյուս անձանց առջև բացահայտել տվյալ պահին  իրեն հայտնի այն ապացույցները, որոնց վրա նա հղում է կատարում` որպես իր պահաջների և առարկությունների ապացուցման հիմք: Գործի մասնակցող անձիք  իրավունք  ունեն հղում կատարեն միայն այն ապացույցների վրա, որոնց ծանոթացել են գործին մասնակցող մյուս  անձինք ևս:

Եթե  դատաքննության ժամանակ կողմերին ներկայացվածը հետազոտվել է և վիճելի փաստ է մնում, որը դատաքննության ժամանակ  չի  պարզվում, ապա դատարանը  ապացուցման բեռը դնում է  այն անձի վրա,  որը  ներկայացրել  է  այդ  ապացույցը:

«Դատաքննությունը սկսելուց հետո գործին մասնակցող անձի ներկայացրած լրացուցիչ ապացույցները դատարանը ընդունում է և քննարկում: Ինչպես  նաև  դատաքննության ժամանակ գործին մասնակցող մյուս անձինք նախապես ստացված չեն լինում դատաքննության ընթացքում ներկայացված լրացուցիչ ապացույցը, ապա  դատարանը պարտավոր է գործին մասնակցող անձանց տրամադրել ողջամիտ ժամկետ` ապացույցին ծանոթանալու համար»,- նշում է Արա Ղարագյոզյանը:

Վերջինիս փոխանցմամբ` գործին մասնակցող անձը,  որը հնարավորություն չունի անհրաժեշտ ապացույցն ինքնուրույն ձեռք բերել գործին մասնակցող կամ չմասնակցող այլ անձից, որի մոտ այն գտնվում է, իրավունք ունի տվյալ ապացույցը պահանջելու` միջնորդություն ներկայացնելով դատարան: Միջնորդություն քննարկելով` դատարանը կայացնում է որոշում, և ապացույցները պահանջելու մասին որոշումը կատարվում է անհապաղ:

Աղբյուրը` Իրավաբան.net