Վերջերս  տրանսպորտի գնի բարձացման մասին հայտարարությունները և փաստացի բարձրացումը  հասարակության շրջանում մեծ ալիք բարձրացրեցին, ինչն էլ  ստիպեց կատարել ոլորտը կարգավորող օրենսդրական դաշտի ուսումնասիրություն:

Հայաստանի Հանրապետության օրենսդրության ուսումնասիրության ընթացքում պարզվեց, որ իրականում տրանսպորտի սակագինը չի փոխվել և մնացել է 100 դրամ:

Եվ այսպես.

«ԱՎՏՈՄՈԲԻԼԱՅԻՆ ՏՐԱՆՍՊՈՐՏԻ ՄԱՍԻՆ» ՀՀ օրենքի 10 հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն՝ Երևան քաղաքի ներքաղաքային ավտոբուսային կանոնավոր փոխադրումների երթուղային ցանցը կազմակերպում է Երևանի քաղաքապետը:

Նույն օրենքի 11 հոդվածի 5-րդ մասի համաձայն՝ ավտոբուսային կանոնավոր երթուղու սպասարկումն իրականացվում է մրցույթում հաղթող կազմակերպության առաջարկած և մրցութային հանձնաժողովի ընդունած փոխադրավարձով:

Նույն մասի համաձայն՝ երթուղու փոխադրավարձը կարող է վերանայվել օբյեկտիվ պատճառներով (դրամի արժեզրկում, վառելիքաքսուքային նյութերի, տրանսպորտային միջոցների և ավտոպահեստամասերի գների աճ) կազմակերպության ներկայացրած հիմնավոր հաշվարկների հիման վրա՝ մրցութային հանձնաժողովի ներկայացմամբ և երթուղային ցանցը կազմակերպող համապատասխան մարմնի որոշմամբ: Որպես հուշում նշեմ, որ օրենքը «ավտոբուս» հասկացության տակ հասկանում է՝ ավտոմոբիլ, որի նստատեղերի քանակը, բացառությամբ վարորդի նստատեղի, գերազանցում է ութը. 9-17 նստատեղ ունեցող ավտոբուսը, առանց վարորդի նստատեղի, համարվում է միկրոավտոբուս:

Այսպիսով ակնհայտ է, որ տրանսպորտային միջոցների փոխադրավարձի փոփոխությունը կարող է կատարվել միայն Երևանի քաղաքապետի որոշմամբ, որը ես դեռ «հասանելի» չէ հասարակությանը: 

Երևանի քաղաքապետի որոշումը՝ որպես վարչական ակտ, ենթակա է հրապարակման:

Մասնավորապես՝ «ՎԱՐՉԱՐԱՐՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՈՒՆՔՆԵՐԻ ԵՎ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹԻ ՄԱՍԻՆ» ՀՀ օրենքի հոդված 3-ի համաձայն՝ քաղաքապետ` քաղաքային համայնքում, հանդիսանում է վարչական մարմին: 
Քաղաքապետի որոշումը նույն օրենքի 53 հոդվածի համաձայն վարչական ակտ է (1. Վարչական ակտն արտաքին ներգործություն ունեցող այն որոշումը, կարգադրությունը, հրամանը կամ այլ անհատական իրավական ակտն է, որը վարչական մարմինն ընդունել է հանրային իրավունքի բնագավառում կոնկրետ գործի կարգավորման նպատակով, և ուղղված է անձանց համար իրավունքներ և պարտականություններ սահմանելուն, փոփոխելուն, վերացնելուն կամ ճանաչելուն):

Նույն օրենքի 59 հոդվածի 5-րդ մասը սահմանում է, որ գրավոր վարչական ակտը ենթակա է պարտադիր հրապարակման, եթե վարչական մարմնին հայտնի չեն այդ ակտով ուղղակիորեն շոշափվող անձանց վերաբերյալ տեղեկությունները, ինչպես նաև օրենքով նախատեսված այլ դեպքերում:

Տրանսպորտի սակագնի դեպքում ակնհայտ է, որ ակտը ենթակա է հրապարակման:

Եթե ասեն, որ մամուլով հրապարակվել է սակագների փոփոխման մասին, ապա պետք է նշել, որ մամուլով չի ասվել ոչինչ վարչական ակտի մասին, իսկ եթե նույնիսկ ընդունենք, որ ասվել է, ապա ստեղծված իրավիճակը նույնպես հակասում է վերոնշյալ հոդվածին, որը սահմանում է՝ մամուլում, զանգվածային լրատվության այլ միջոցներում կամ տեղեկատվության տարածման այլ միջոցներում հրապարակվում է գրավոր վարչական ակտի եզրափակիչ մասը: Նման եղանակով հրապարակման մեջ պետք է նշվի, թե որտեղ կարելի է ամբողջությամբ ծանոթանալ վարչական ակտին, այդ թվում` դրա հիմնավորմանը, ինչը չի կատարվել:

Այսպիսով չկա ոչ մի իրավական ակտ, որը կսահմանի փոխադրավարձի փոփոխություն, ուստի ներկայումս գործում է 100 դրամ սակագին, իսկ ավել գումար պահանջողները կարծես թե խախտում են լիցենզավորման պայմանները:

Իրավաբանական գիտությունների թեկնածու Գրիգոր Բեքմեզյան

 Իրավաբան.net