Չկա հավաստի պատմություն` առանց ժամանակագրության:
Մովսես Խորենացի

Ստեֆան Ցվայգի խոսքով` «Պատմական գործը ավարտված է լինում ոչ միայն այն ժամանակ, երբ այն կատարվել է, այլ միայն նրանից հետո, երբ այն դառնում է հետնորդների սեփականությունը»:

Մեջբերված խոսքերը մեկ անգամ ևս ընգծում են արխիվային փաստաթղթերի պահպանման կարևորությունը:

Օրենսդրության համաձայն` Հայաստանի Հանրապետության արխիվային հավաքածուի փաստաթղթերը ժամանակավոր (մինչև պետական և համայնքային արխիվներ մշտական պահպանության հանձնելը) պահպանելու առավելագույն ժամկետներն են`
1) Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի, օրենսդիր, գործադիր, դատական իշխանության մարմինների, ինչպես նաև օրենքի հիման վրա ստեղծված պետական կառավարչական գործառույթներ իրականացնող այլ պետական մարմինների, պետական կազմակերպությունների փաստաթղթերի համար` 10 տարի.
2) տեղական ինքնակառավարման մարմինների և համայնքային կազմակերպությունների փաստաթղթերի համար` 5 տարի.
3) սահմանված կարգով Հայաստանի Հանրապետության արխիվային հավաքածուի կազմում ընդգրկված արխիվայինփաստաթղթերի առանձին տեսակների`
– քաղաքացիական կացության ակտերի գրանցման համար` 100 տարի,
– նոտարական գործարքների գրանցումների համար` 10 տարի,
– անշարժ գույքի պետական կադաստր վարող մարմինների կադաստրային գործերի և գրանցման գրքերի համար` 100 տարի,
– տնտեսական գրքերի (ծխամատյանների) համար` 75 տարի,
– իրականացված կապիտալ շինարարության նախագծային փաստաթղթերի համար` 20 տարի,
– արտոնագրված տեխնոլոգիական և փորձարարակոնստրուկտորական փաստաթղթերի համար` 20 տարի,
– գիտահետազոտական և արտոնագրային փաստաթղթերի համար` 15 տարի,
– պետական աջակցությամբ ստեղծված կինո-, ֆոտոփաստաթղթերի համար` 5 տարի,
– պետական աջակցությամբ ստեղծված տեսա-, ֆոնոփաստաթղթերի համար` 3 տարի:

Աղբյուրը` Իրավաբան.net